เข้าใจเรื่อง ระหว่างเรา ตั้งแต่เขา จัดเราไว้ ไว้ในกรง เขาต่อไป หนีเท่าไร ก็เหมือนเงา รักของเรา คงเฉาแน่ เหมือนเป็นแผล ที่รอเน่า ไม่มียา จะทาบรรเทา ความเจ็บร้าว ทั่วกายใจ ก็ฉันมา ซะทีหลัง จะฉุดรั้ง เธอทำไม ไร้กะจิต คิดกะใจ แม้ร้องไห้ ก็สายเกิน ฉันก็รอ เธอนานแล้ว โถพี่แก้ว ยังหมางเมิน ได้เป็นเพียง เคียงผิวเผิน คนแปลกหน้า เดินฝ่าไป คู่แท้ รอชาติหน้า ภพนี้นะ คงไม่ได้ หวังว่าเธอ จะเข้าใจ คนใจร้าย ใจทมิฬ เกิดมา แค่รักกัน แค่เท่านั้น ที่ได้ยิน ทำใจ ให้มันชิน เวลาสิ้น ก็ดับไป