ห า ก ค ว า ม เ ห ง า ค ว า ม เ ดี ย ว ด า ย ค อ ย ทำ ร้ า ย ใ ห้ ใ จ ก า ย เ ศ ร้ าห ม อ ง จ ะ มี ใ ค ร ไ ห ม ค น ห นึ่ ง ค น ม า ป ร ะ ค อ ง ช่ ว ย ซั บ ห ย า ด ล ะ อ อ ง น้ำ ใ ส ใ ห้ ไ ก ล ต า แ ล ะ ค น ค น นั้ น คื อ เ ธ อ ใ ช่ ไ ห ม . . ค น ที่ จ ะ ม า ค ร อ ง หั ว ใ จ ค น ที่ โ ห ย ห า ฉั น ไ ด้ พ บ ค ว า ม ส ด ใ ส ใ น แ ว ว ต า ที่ ม า พ ร้ อ ม กั บ วั น เ ว ล า ย า ม พ บ เ ธ อ แ ล ะ เ มื่ อ เ ธ อ ก้ า ว ม า เ ป็ น ค น ข อ ง ใ จ ทุ ก อ ย่ า ง ก็ เ ป ลี่ ย น ไ ป ส ว่ า ง ไ ส ว เ ส ม อ สุ ข จ น แ ท บ ล้ น เ ก็ บ ไ ป ฝั น เ พ้ อ ล ะ เ ม อ ข อ บ คุ ณ ที่ ต า ม ห า กั น จ น เ จ อ + . . . . . . . . . . + สั ญ ญ า จ ะ รั ก เ ธ อ . . ต ล อ ด ไ ป
27 มีนาคม 2549 00:03 น. - comment id 568613
...หวานจับใจเลยค่ะ
27 มีนาคม 2549 00:32 น. - comment id 568624
เ ว้ น ว ร ร ค ไปพักใหญ่... แต่ก็ดีใจ... ได้มาทายทักกัน... หลังจากที่ห่างหายกันไปนานเลยน่ะ...
27 มีนาคม 2549 09:31 น. - comment id 568646
คนๆนั้นคือเธอ คนที่ฉันรัก คิดถึงน้องแบวค่ะ
27 มีนาคม 2549 10:04 น. - comment id 568664
หวัดดีฮัป คิดถึงจัง ไม่ได้เจอนานเลย อิอิ บทกลอนยังอ่อนหวานเหมือนเดิม ฮัปป๋ม
27 มีนาคม 2549 11:20 น. - comment id 568674
เอ๊อๆๆๆ .... หายไปนานเช่นกันนะ แก้วประเสริฐ.
27 มีนาคม 2549 12:57 น. - comment id 568705
เฮ้อ..... ความรักก็สวยแบบนี้แหละ อิจฉาคนมีความรัก สบายดีนะครับ
27 มีนาคม 2549 15:08 น. - comment id 568712
27 มีนาคม 2549 15:47 น. - comment id 568722
แวะมาเยี่ยม คิดถึงนะ
27 มีนาคม 2549 17:27 น. - comment id 568739
" แสนดีใจในที่สุดก็หยุดได้ หยุดใจกายแสนสุดโหยแลโรยอ่อน หยุดที่เธอเธอคนนี้ที่อาวรณ์ ด้วยพรหมพรอำนวยมาให้หาเจอ เจอคนดีเจอคนนี้คนที่ใช่ ในหัวใจที่ฝันใฝ่ไว้เสมอ ในหัวใจรับรู้ได้ว่าใช่เธอ ขอหยุดเพ้อตรงที่เธอเสมอไป \" ขอแจมด้วยคนงับ \"...หยุดตรงที่...เธอ...\" งับ ยินดีที่ได้รุจักงับคุณ =_+ VeNuS +_=
1 เมษายน 2549 16:46 น. - comment id 569581
วีนัส.. หายไปนมนานเชียว.. (แป้งก็เหมือนกันแหละ..อิอิ) ยังคิดถึงเสมอๆน้า ยังเขียนกลอนได้หวานจับใจเช่นเดิม เค้าเรียกฝีมือไม่ตก..
9 พฤษภาคม 2549 16:36 น. - comment id 575933
ไม่รู้ใครกําหนดเราให้พบเจอ ไม่รู้ใครส่งเธอมาเจอฉัน ไม่รู้ใครช่างขีดเขียนกําหนดวัน ให้ความฝันก่อเกิดในหัวใจ ไม่รู้ใครเช่นเคยช่างเล่นกล สร้างสับสนบนทางที่มุ่งหมาย ขีดวันคืนกลอกกลับให้วุ่นวาย จนสุดท้ายพรากเราให้จากกัน เป็นเพราะฟ้าหรือใครที่ลิขิต ให้ชีวิตได้พบแล้วพรากฝัน ให้ความรักแต่ลืมมอบความนิรันดร์ พบคนนั้นแต่กลับพรากให้ห่างไกล ... :-P