ข่มตานอนพร้อมข่มใจไม่ครวญหา พยายามให้เวลาเร่งพ้นผ่าน ไม่พึงให้กาลเดินอย่างคืบคลาน ยิ่งเนิ่นนานความคิดถึงยิ่งทวี กลางดึกนี้จะบอกฟ้าฝากไปหา เนื่องเหตุว่าคิดถึงเธอทุกนาที แต่ทำไมฟ้าต้องมาสนฉันนี้ ทำไงดีมันไม่ยอมหลับนอน หรือจะให้ดวงดาวพราวบนนั้น แทนคำฉันว่ารักเป็นคำกลอน หรือจะฝากจันทราเป็นอักษร แต่เป็นแค่ฝันฟอนที่เลือนลาง ความรู้สึกอันซึ้งจิตแสนซึ้งใจ สิ่งใดใดที่ยากเกินจะพรรณนา อะไรหนาที่ไร้ซึ่งการจืดจาง สิ่งนั้นคือความคิดถึงของฉันเอง