แสดแดดร่มลมตกอกสะท้าน เสียงแว่วหวานเคยได้ยินมาสิ้นหาย ยืนสั่นชาขาแข็งแทบสิ้นวาย ตาเริ่มลายหัวหมุนวุ่นกังวล ไม่อยากฟังซ้ำซ้ำเสียงช้ำชอก ที่เธอบอกจะจากสุดสับสน ใบไม้ร่วงดวงใจไหวจำนน อยากให้ดินซับน้ำล้นท้นเอ่อตา แสดแดดร่ำอำลาคราใกล้พลบ ฟ้าต่ำกลบเกลื่อนช้ำน้ำตาพร่า เดียวดายค่ำระกำนักรักจากลา ใจเย็นชาแทรกเร้นเย็นน้ำคำ.