ข่าวร้าย...จากปลายฟ้า

ปตารมินทร์

ดาวระยิบ แหวกม่านฟ้า มากระซิบ
ฉันเงียบกริบ เงี่ยหูฟัง หวังสุขสม
ต้องใจหาย นัยตาพร่า พาระทม
หลั่งน้ำตาด้วยขื่นขม ก้มหน้าอาย
                                             อายสายลม ที่เยาะหยัน เหมือนฉันบ้า
                                             อายจันทรา ที่ค้อนให้..แล้วใจหาย....
                                             อายหิ่งห้อย ที่บินเหยียด เฉียดข้างกาย
                                             อายแสนอาย กับข่าวร้าย ที่ได้ยิน
ดาวมาบอก หลอกตัวเอง อยู่ใยเล่า
ช่างโง่เขลา ที่เขาบอก ลวงหลอกสิ้น
ฟังนะฟัง ที่รอมา เป็นอาจิณ
หลงเชื่อคำปลอกปลิ้น ลิ้นคนลวง
                                             ในค่ำคืน เราเดียวดาย..น่าหน่ายแหนง
                                             ไม่เคลือบแคลง มั่นคงนัก รักสุดหวง
                                             เป็นห่วงใย ใจคิดถึง คะนึงทรวง
                                             คนหลอกลวง แอบแนบชิด สนิทใคร
เจ็บแผลแรก รู้ว่ารัก ที่หนักแน่น
หาคนแทน โอบแขนอุ่น หนุนหลับไหล
เขาคนนั้น ที่เป็นหนึ่ง ซึ้งหัวใจ
บัดนี้แปร เปลี่ยนไป ไม่รักจริง
                                            เจ็บแผลสอง หมองไหม้หนัก รักสุดร้าว
                                            คงถึงคราว ต้องรันทด หมด..ทุกสิ่ง
                                            เพื่อนรักแท้ ที่คบไว้ ด้วยใจจริง
                                            คือผู้หญิง ที่คนรัก สมัครครอง
อับอายฟ้า อับอายดิน สิ้นความหวัง
ปวดร้าวจัง หวังใดไว้ ไม่สมสอง
เหลือเพียงตัว แสนโง่-บ้า น้ำตานอง
แผลทั้งสอง..บาดหัวใจ..ใกล้...สิ้นลม..