แม้มีสิ่งใดในโลกหล้า ตั้งแต่ฟ้าจรดมหาชลาศัย ผืนแผ่นดินสุดป่าพนาไพร พาหัวใจอ้างว้างให้ลางเลือน ถึงม้วยดินสิ้นสมุทรสุดขอบโลก วิปโยคโศกใจหาใดเหมือน มีเพียงความทรงจำคอยย้ำเตือน เหงาเป็นเพื่อนดังถวิลจนชินชา ภาพเธออยู่เคียงกายใจแสนสุข ลืมความทุกข์ที่ตามคอยถามหา พอคืนวันผันผ่านกาลเวลา คำร่ำลาพาให้หัวใจตรม คอยนับวันนับเดือนที่เลื่อนผ่าน แม้เนิ่นนานกี่คืนยังขื่นขม ปล่อยความเหงาลอยไปกับสายลม สิ้นสุขสมปราโมทย์ไม่โปรดปราน รักจากเธอที่ฉันได้พานพบ ต้องมาจบเพียงเพราะเธอเผลอมองผ่าน แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปใจร้าวราน ทรมานในรักนี้ที่หลอกลวง ทนโดดเดี่ยวเดียวดายในวันนี้ คงไม่มีสิ่งใดให้แหนหวง ถูกกระชากความรักไปจากทรวง ใจทั้งดวงแหลกสลายตายทั้งเป็น
ลอยไปในสายลม 8 ก.พ. 2549 17:47 น. - ID 86302 
1103
2
0
8 กุมภาพันธ์ 2549 19:02 น. - comment id 559276
โอ้ กลอนบทนี้เศร้าอีกแล้ว ต่อจากอันที่แล้วป่าวเนี่ย
8 กุมภาพันธ์ 2549 19:17 น. - comment id 559287
เจ้าพานทอง อืมนะ ไม่ใช่หรอกค่ะ เพียงแต่มันเป้นช่วงที่ทุกข์ระทม อ๊ะ ล้อเล่นค่ะ ^_^
9 กุมภาพันธ์ 2549 00:06 น. - comment id 559345
แวะมาชมผลงานจ้า
9 กุมภาพันธ์ 2549 04:38 น. - comment id 559361
อ่านแล้วเศร้าจังถึงรอบกาย ไร้รัก ไร้เธอ แต่สุดขอบฟ้าที่นี้ ยังส่งไปให้นะค่ะ
อิอิอิอิอิ....
10 กุมภาพันธ์ 2549 18:12 น. - comment id 560030
เศร้าจิงเศร้าจัง เอากุหลาบมาให้ค่ะ ก่อนวาเลนไทน์น๊า อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
