ขอบคุณสำหรับวันนั้น

ปักปลายฝัน

แต่ก่อนเก่าเรานั้น                แต่ละวันช่างห่างเหิน
แอบรักแต่ทำเมิน                       มิอาจเดินอยู่ข้างเคียง
      ทำใจให้สงบ                          เมื่อเจอพบเผลอฟังเสียง
ฟังแล้วอยากร้อยเรียง                 คำพูดเพียงหนึ่งในใจ      
      เธอรู้ว่าฉันชอบ                     ดูจากขอบสายตาไง
มองมาเมื่อมองไป                        รำคาญไหมที่จ้องดู
      วันคืนแปรเปลี่ยนไป            และความในคงพรั่งพรู
สุมทรวงอยากให้รู้                       มิมีลู่ทางเผยไป
       คงเป็นเช่นทุกวัน                ที่เธอฉันยังห่างไกล
สบตาอยากอยู่ใกล้                       แอบยั้งใจทุกนาที
      เคยคิดที่จะเลิก                     จะบุกเบิกเส้นศักดิ์ศรี
ห้ามใจให้คงที่                             ผ่านนาทีที่พบกัน      
      แต่ไม่อาจเลิกได้                  เพราะหัวใจยังผูกพัน
ยึดติดอยู่อย่างนั้น                       ดั่งเช่นฉันไม่เดินไป
      แต่แล้วถึงวันนั้น                  เธอและฉันบังเอิญใกล้
เพียงอยู่ก็ดีใจ                            มากเก็บใส่ความทรงจำ
      เธอเอ่ยพูดกับฉัน                 ช่างเป็นวันที่พานำ
ชื่นบานยามเย็นฉ่ำ                     แทบระบำโลดโผนไป
      แม้เป็นหนึ่งประโยค             ที่เธอโบกระบายให้
แววตาที่จริงใจ                           อ่อนหวานใส่ด้วยวาจา
      ขอบคุณจากใจจริง                ที่ไม่ทิ้งรำคาญมา
ขอบคุณที่นำพา                           สื่อวาจาชักพาใจ 
                
                 
              ๓ มกราคม ๒๕๔๙    ๑๘.๓๘ น.