แสงแรกแห่งดวงใจ

แดดเช้า

(๑)
อาจเจ็บจำช้ำหนักเหน็บรักร้าว
อาจเยือกหนาวเย็นชาคราโกรธขึ้ง
อาจมืดมนวนวุ่นครุ่นรำพึง
อาจถูกตรึงตอกตำระกำใจ
ลมหนาวโชยโปรยปรายคล้ายซ่านซึม
หมอกทึบทึมเวิ้งว้างคว้างอ่อนไหว
ราตรีพร่างลางเลือนห่วงเดือนใด
หรือหวงดาวดวงไหนพราวพริ้มพอ
เพียงริบหรี่ที่เห็นพอเป็นหวัง
กรอบชอบชังกลัวเกลียดยังเสียดส่อ
ราตรีเอย .. รำเพยลมห่มเคล้าคลอ
หนาวเกินรอชีวิตแทบปลิดวาง
(๒)
ขอบฟ้าเรืองรำไรประกายเกิด
เหมือนหวังเพริศเพียงพริ้มให้ยิ้มย่าง
พริบดาวเหนือเอื้อหยอกบอกหนทาง
ประกายพรึกทอพร่างกลางฟากฟ้า
ใจเอยหยุดฉุดรั้งตั้งสติ
หนาวเนื้อปริแตกขาวราวฝุ่นฝ้า
อดทนคอยแสงฉายประกายตา
สุดดินขอบบอกลาราตรีกาล
(๓)
แห่งแสงแรกรักของเธอเสนอค่า
ให้บอกลารักร้าวคราวคืนผ่าน
พบรักแท้ดูแลใจได้เนิ่นนาน
ซึ้งน้ำตาลหวานล้ำเกินคำใด
ก่อนท้องฟ้าจะแจ่มแย้มความหวัง
แสงแรกยังกระจ่างสว่างไสว
ปูเส้นทางสะพานตะวันอันกว้างไกล
คืนรักแท้จากใจให้ชื่นทรวง
(๔)
พิศแสงแรกแปลกนักหนาในครานี้
นิมิตดีดวงใจไม่ห่วงหวง
คล้ายวางใจไร้หมอกกลับกลอกลวง
แดดเช้าช่วงแสงแรกแทรกฟ้าทอง
อาจเจ็บช้ำผ่านค่ำฟ้าซ้ำเติม
แสงแรกเริ่มรองรับกับฟ้าผ่อง
อาบสะอาดหยาดละมุนอุ่นละออง
คืนสายใยเชื่อมคล้องใจสองเรา.