เธอเดินจากไปช้า-ช้า ไม่มีแม้คำลาจะเอ่ยกับฉัน หมดแล้วหรือเยื่อใย..ความผูกพัน ที่เธอเคยมีให้กันเมื่อวันวาน ตะโกนก้องร้องเรียกจนสุดเสียง เธอไม่เพียงไม่หันมายังวิ่งหนี ไม่นึกเลยที่รักกันมานาน..หลายปี เป็นเพียงฝันของฉันคนนี้...เพียงคนเดียว - - - - - - - - ตื่นจากฝันเมื่อตอนมันสายไป เธอเดินไปแสนไกลแล้ว..จากตรงนี้ เธอกรีดใจฉันจนแหลกราญไม่เหลือชิ้นดี แล้วบดขยี้มันซ้ำ..ด้วยความเป็นจริง
4 มกราคม 2545 21:20 น. - comment id 28729
ฝันต่อไปนะจ้ะ ถ้าส่วนลึกฝันนั้นทำให้หัวใจมีความสุขมากกว่าทุกข์ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าความฝันทำร้ายเรามากจนเกินไป...ก็บอกตัวเองให้ตื่นมายอมรับกับความจริงนะจ้ะ...เอาใจช่วยจ้ะ
4 มกราคม 2545 22:08 น. - comment id 28735
อย่างนี้แหละความรัก กับความเป็นจริง อย่างที่เขาบอกว่า ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่คนที่รู้ความจริง ตายแหงแก๋ เสมอแหละ
5 มกราคม 2545 03:00 น. - comment id 28764
ความจริงที่โหดร้าย.... ต้องลบด้วยการหลับฝัน