๑ ใช่หลงทางหรือไรถึงร่วงหล่น เป็นเพราะข้าท่วมท้นเกินข่มไหว กับบางสิ่งคั่งค้างคาในใจ เกินเก็บได้ถึงปล่อยให้ไหลริน นึกคิดดูหดหู่ในใจข้า เกินจนกว่าบรรยายให้หมดสิ้น เหมือนบางสิ่งที่คอยแทะกันกิน คล้ายเป็นลิ้นยึดเกาะในหัวใจ หากน้ำตาไหลหลั่งลดความเจ็บ ไล่เหาเห็บลิ้นไรออกไปได้ ข้านี่คงไม่เศร้าเหงาเจ็บใจ โลกคงไร้ วสันตฤดู แต่ในความเป็นจริงใช่ดั่งฝัน ทุกคืนวันผันผ่านสิ่งหดหู่ ล้วนเท่าเทียมเคียงกันในทุกผู้ แต่ขึ้นอยู่เจัานั้นคิดอย่างไร ฯะ
ไวยากรณ์ 7 ธ.ค. 2548 19:24 น. - ID 84033 
755
3
0
7 ธันวาคม 2548 20:21 น. - comment id 544540
แต่ฉันก็ยังจะฝันถึงเธออยู่อย่างงี้ร่ำไป
7 ธันวาคม 2548 20:57 น. - comment id 544549
ความคิดเกาะแน่นยิ่งเห็บเหา กำจัดเท่าไรก็ไร้ผล กัดกร่อยหัวใจให้ร้อนรน ห้ามไม่พ้นต้องทนคิดถึงเธอ
7 ธันวาคม 2548 22:11 น. - comment id 544560
ชอบบทสองค่ะ และชอบที่ฝากคำไว้ให้คุณบินเดี่ยว ... ฮา กลิ้ง !!
8 ธันวาคม 2548 09:23 น. - comment id 544650
เด๋ว...เอาคืนก่อน..อัลฯ..เล่นข้ามช็อทเลยนะ..เด๋วเสกตุ๊กแกเกาะหน้าจอคอมนะ.. ตามมาอ่านเหมือนเดิมครับผม...แล้วก็จะมาเช็คเป็นระยะ..คนข้างบนนะ..
8 ธันวาคม 2548 11:32 น. - comment id 544700
....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
