คิดถึง...เหมันต์

เรไร

เมื่อวสันต์พร่างพรูสู่พฤกษา
ท้องทุ่งนาชุ่มฉ่ำด้วยน้ำฝน
กบเขียดร้องครึกครื้นชื่นกมล
หมู่มัจฉาว่ายวนชลธาร
พอย่างเข้าสิบห้าค่ำเดือนสิบสอง
น้ำในคลองนองฝั่งห้วยละหาร
ลอยกระทงประเพณีมีมานาน
ส่งสัญญาณวสันต์พลันจากลา
เมื่อสายลมพัดโรยโชยผะแผ่ว
จากทิวแถวโขดเขินสู่เนินผา
จากยอดดอยผันผ่านลานศิลา
สู่ยอดหญ้าก้านใบจนไหวเอน
หนาวลมเหนือเมื่อหนาวผ่านคราวนี้
ยังมิมีแม้นเงาเจ้าให้เห็น
ใจซึมเศร้าเหงาเงียบยะเยียบเย็น
มิรู้เป็นหรือตายร้ายหรือดี
เมื่อปีก่อนย้อนคิดจิตสะอื้น
ได้เชยชื่นแก้วตามารศรี
อกอิงแอบอุ่นไอในราตรี
สองฤดีโยงใยสายสัมพันธ์
เนื้อแนบเนื้อเติมเชื้อไฟให้ไออุ่น
อ่อนละมุนเกินใจที่ใฝ่ฝัน
เหมือนพระพายถั่งโถมเข้าโรมรัน
ให้ไพรสัณฑ์พลิ้วไหวตามสายลม
ทั่วทุ่งหญ้าราบเลี่ยนดูเตียนโล่ง
ต้นกระโดงโยกโยนเกือบโค่นล้ม
เสียงหวีดหวิวกรีดก้องร้องระงม
เมื่อสายลมพัดผ่านสะท้านไพร
ลมสวาทเงียบสงัดเลิกพัดแล้ว
เห็นเพียงแนวรอยทางช่างหวั่นไหว
คลองน้ำตาเอ่อนองท่วมห้องใจ
เพราะคงไม่มีเหมันต์เหมือนวันวาน
ห น า ว ล ม เ ห นื อ เ มื่ อ ล ม ห น า ว ผ่  า น ค ร า ว นี้
ก็ ค ง มี เ พี ย ง ฉั น สั่ น ส ะ ท้ า น
ทุ ก ค่ำ คื น โ ศ ก ใ จ อ า ลั ย ล า น
ท ร ม า น เ จ็ บ ร้ า ว ห น า ว ก ว่ า ใ ค ร