สถานีปลายทาง

เรไร

อีกสิบห้านาทีจะเที่ยงคืน
ตัวฉันยืนบนรถรางทางชีวิต
ที่โลดแล่นตามสวรรค์ท่านลิขิต
นี่ใกล้ปิดเลิกให้บริการ
ฉันตีตั๋วรถไฟขบวนแรก
ช่างน่าแปลกไม่มีผู้โดยสาร
มิตรสหายรู้ใจได้พบพาน
ก็เมื่อผ่านไปหลายสถานี
มีผู้คนมากมายได้รู้จัก
เข้ามาทักบ้างเป็นเช่นเศรษฐี
ทั้งยาจกจับกังบ้างก็มี
ขบวนนี้โดยสารกันหลายคน
เพื่อนบางคนเอื้อนเอ่ยเฉลยว่า
เกือบพลาดท่าหลงผิดจิตสับสน
สถานีความใคร่ร่ายเวทย์มนต์
บันดาลดลใส่เสน่ห์เล่ห์มารยา
เพื่อนอีกคนทุกวันมันขึ้นที่
สถานีความเหงาเฝ้าฝันหา
สถานีความรักบ้างสักครา
แต่ทว่าไม่สมหวังสมดังใจ
สถานีความหลงทำงงนัก
นึกว่าเป็นความรักที่ฝันใฝ่
จึงละเมอเพ้อพร่ำอยู่ร่ำไป
เลยหลงใหลได้ปลื้มลืมความจริง
สถานีมากมายที่ได้ผ่าน
คนพลุกพล่านหลากหลายทั้งชายหญิง
อยากไปถึงจุดหมายได้พักพิง
แต่เหมือนยิ่งไขว่คว้าหาไม่เจอ
ตัวฉันขึ้นสถานีที่ค้นหา
ทุกเวลาเป็นประจำสม่ำเสมอ
อาจลงผิดไปบ้างอย่างละเมอ
เคยพลั้งเผลอแต่รีบคืนกลับขึ้นทัน
รถรางยังแล่นไปไม่หยุดยั้ง
พาคนที่มีหวังสู่ฝั่งฝัน
แล้วแต่เลือกลงไปตามใจกัน
บ้างสุขสันต์บ้างเงียบเหงาเศร้าตรอมตรม
อีกสิบห้านาทีจะเที่ยงคืน
ตัวฉันยืนอมทุกข์สิ้นสุขสม
สถานีผ่านตาคราระทม
ช่างขื่นขมโดดเดี่ยวอย่างเดียวดาย
ยินประกาศเสียงดังฟังความว่า
ความอ่อนล้าใกล้ถึงซึ่งจุดหมาย
ให้คนสิ้นความหวังพังทลาย
ที่แพ้พ่ายสุดท้อต้องขอลง
เพื่อนหลายคนแสนเศร้ากล่าวคำลา
น้ำนองหน้าขอไปอย่าได้หลง
ให้ฉันไปตามฝันอย่างมั่นคง
อย่าพะวงสิ่งใดในเส้นทาง
จงบากบั่นฟันฝ่าหาให้พบ
แม้ประสพอุปสรรคคอยขัดขวาง
ทั้งความหลงความใคร่ใช่กันกลาง
แค่เลยผ่านระหว่างทางที่ไป
ฉันพร้อมแล้วพร้อมลงที่ตรงนี้
สถานีข้างหน้าอย่าสงสัย
เพียงสักคนสานสัมพันธ์มั่นสายใย
ร้อยดวงใจคู่เคียงแค่เพียงเรา
ที่นี่...สถานีความรัก