อาจมีเพียงหนึ่งครั้งทั้งชีวิต ที่เธอคิดพอใจในตัวฉัน ตอนที่บอกเธอว่าลาจากกัน เพราะเธอนั้นมิเคยเลยใส่ใจ เกิดรอยแผลตรงกลางระหว่างอก น่าวิตกกลัวถูกซ้ำช้ำมิไหว เพราะเธอทำหมางเมินเดินจากไป มิซ้ำรอยแผลให้ใจอีกที แต่ใจเอ๋ยมิเคยเลยสักครั้ง ใจจะหวังรักคลายหรือหน่ายหนี อยากให้เธอมาทำช้ำฤดี สะกิดที่แผลใจให้นานนาน ฉันยังคงเฝ้าดูอยู่ตรงนี้ จักไม่มีเพลงรักคอยขับขาน ให้ผู้ใดได้ยินจนสิ้นกาล ทรมานหมองหม่นทุรนทุราย ความรักฉันมันมากไปหรือเปล่า ที่ฉันเศร้าฝันแหลกแตกสลาย ขอเป็นเพียงผู้โดดเดี่ยวอย่างเดียวดาย จนวาระสุดท้ายของหายใจ
14 พฤศจิกายน 2548 20:24 น. - comment id 537408
คงเพราะรักมากเกินไปใจจึงเจ็บ เพียงลมพัดก็หนาวเหน็บถึงในอก ทุกคืนฝันถึงแต่เธอจนเพ้อพก หวาดวิตกว่าจะช้ำเกินกล้ำกลืน เป็นเพราะรักล้นหัวใจยากไถ่ถอน ยามร้างลาจึงอาวรณ์มิอาจฝืน เฝ้าโหยหาอย่างกลืนกล้ำทุกค่ำคืน อยากหลับใหลไม่ต้องตื่นเพื่อขื่นทรวง ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ .. มีแต่คนเศร้า .. เฮ้อออออ ..
15 พฤศจิกายน 2548 09:20 น. - comment id 537510
มากน้อย อยู่ที่ใจค่ะ ^_^
16 พฤศจิกายน 2548 09:13 น. - comment id 537937
ข้อความฝากถึง เพื่อคุณ รดา ตามคำสัญญา...ที่ว่างเปล่า .. กาแฟสดสักแก้ว .. ไม่ว่างเปล่า..นะคะ .. ใช้ รับสัมผัสสิคะ