รอรักหลงฤดู

เพชรพรรณราย

จากเหน็ดหนาวราวสะบั้นมาเปลี่ยนผัน
ให้ร้อนพลันผันอบอ้าวราวเมษา
จากหนึ่งฝนข้นแค้นแคลนฝนมา
ร้อนองศากลับพาหนาวคราวเยือกเย็น
ทุกคนเรียกเพรียกพร่ำเป็นคำเขียน
สิ่งที่เปลี่ยนเวียนหมุนหนุนนำเห็น
หลงฤดูรู้ถนัดด้วยชัดเจน
ให้ทุกข์เข็นเป็นเหตุสู่เภทภัย
นานนานทีปีหนคนจะเห็น
ความแฝงเร้นเบนเบี่ยงแปรแก่โลกได้
เป็นเรื่องยากหากจะรู้คู่ความไป
เกิดเมื่อไรวันใดให้พบพา
ห้วงใจลอยคล้อยคิดจิตลอยล่อง
เหมือนเที่ยวท่องต้องมนต์ให้ค้นหา
ผูกเรื่องราวปวดร้าวเจ็บเหน็บกายา
ร้อยมายาพาผูกกันสัมพันธ์ใจ
เฉกความรักสลักไว้ในโลกนี้
ยากจะมีรักที่เปลี่ยนเวียนมาได้
คงมีน้อยละห้อยมาพาฤทัย
กลับมาใหม่ในรักที่หักพัง
จึงเรียกว่ารักที่หลงตรงใจเปลี่ยน
ยากจะเวียนเปลี่ยนหวนทวนความหลัง
จบกันแล้วแคล้วคลาดท้อต่อพลัง
ยากจะตั้งยังรักเก่าสุดเหงาทรวง
หลงฤดูรู้กาลที่ผ่านผัน
เฝ้ารำพันดังมั่นรักสลักล่วง
เกิดได้ยากหากนานครั้งประทังดวง
คืนความห่วงลบลวงหลอกบอกคำคืน
เปรียบทั้งสองตรองจิตคิดอ่าน
ฤดูกาลผ่านความรักยากกลับฝืน
คงเหมือนกันยากผันกลับปรับที่ยืน
หลงฤดูหลงรักชื่นคืนหักหักตรม