..๏ เส้นสายโศก

อัลมิตรา

..๏ นิ้วกดสายมั่นหมายสั่งทั้งหกสาย
แสนใจหายซึ่งครวญหาขวัญตาพี่
บ้างรุ่มร้อนบ้างเหน็บหนาวร้าวชีวี
อันคอร์ดคีย์ที่บรรเลงเพลงคร่ำครวญ
นิ้วส่ายสะบัดใจขาดสะบั้นรันทดท้อ
จับคอร์ดพอส่งสำเนียงเสียงโหยหวน
ครั้งนุ่มนวลคราหนักแน่นแสนรัญจวญ
แทนถ้อยถ้วนทุกข์ทับถมจมน้ำตา 
บีบเส้นสายคลายเส้นเสียงสำเนียงส่ง
ครั้นคิดคงผิดแผกไปใฝ่ฝันหา
ทุกทำนองก้องกังวานสะท้านมา
เกินเวลากี่ย่ำยามยากห้ามใจ
เสียงเพลงแผ่วแล้วพลิกผลันรำพันแล้ว
จิตแน่แน่วห้านิ้วสั่นนั้นเปรียบได้-
กับบทเพลงบรรเลงร่ำคร่ำครวญใด
ล้วนเลศนัยให้แก้วตามายลยิน 
 
เสี้ยวแห่งจิตครุ่นคิดถึงรำพึงพ้อ
เพียงพร่ำขอให้หายตรมขื่นขมสิ้น
ครั่นหกสายคลายห่วงหาเป็นอาจิน
คงลืมสิ้นซึ่งอดีตกาลเผาผลาญทรวง
จากอารมณ์จมไอรักยิ่งหักหาญ
ทุกข์แผ้วพานด้วยคะนึงหาพาห่วงหวง
กรีดสำเนียงเสียงสำนวนล้วนย้ำทวง
ตามหลอกลวงให้เคล้าคลุกทุกข์ยั่งยืน 
 
นิ้วบรรเลงเพลงบรรยายคล้ายตอกย้ำ
ใจบอบช้ำนิ้วยิ่งระบมตรมเกินฝืน
เคลื่อนคอร์ดคีย์ครั้นขับขานตราบวันคืน
ครั้นขัดขืนทุกข์คั่นขวางพลางย่ำยี
เสียงเส้นสายนิ้วส่ายสะบัดบ่งชัดแจ้ง
ใช่เสแสร้งฤๅปรุงจิตคิดเสียดสี
แม้นิ้วระบมนั้นคือระบายคลายโศกี
เปลี่ยนคอร์ดคีย์กี่ครั้งคราอย่านับเลย ๚ะ๛ 

หลังจากที่มันถูกเก็บไว้บนหลังตู้เสื้อผ้าอยู่นาน
ซึ่งก็นานพอที่จะทำให้ฝุ่นจับจนเขรอะ
ความคุ้นเคยบางอย่างหายไป..
ทั้งที่เมื่อก่อน... 
แทบจะเรียกได้ว่า
ไม่มีวันใดที่นิ้วไม่ได้สัมผัสเส้นสายของมัน
คืนที่ต้องอยู่ลำพังกับความรู้สึกที่สับสน
โดยที่สายตาไม่ได้ตั้งใจ 
แต่พลันไปเห็นกีตาร์บนหลังตู้
มองมันแล้วสะเทือนใจตนเอง
กระทั่งปลายนิ้วได้สัมผัสเส้นสายอีกครั้ง
ความทรงจำบางอย่างเหมือนภาพย้อน
เส้นสายโศก ในความโศก