งมงาย

ไวยากรณ์

ไม่เคยมีทีท่าว่ารักใคร่
ยามใครใครไถ่ถามแฟนอยู่ไหน
ทั้งเยาะเย้ยถากถางเป็นอะไร
หรือไม่ใช่ชายรักหญิงอย่างควรเป็น
หัวใจช้ำหม่นหมองเกินนับหนึ่ง
คงจะถึงจุดซึ่งมองไม่เห็น
หากบอกไปให้ใครเชื่อคงยากเย็น
แสนลำเข็ญไม่อยากรัก ใครอีกเลย
มีเพียงตัวเราเองเฝ้าตามฝัน
ในวันวันทำงานไม่อยู่เฉย
หาไรทำให้ยุ่งเหมือนอย่างเคย
ใครจะเอ่ย อย่างไร ไม่ใส่ใจ
ทำเฮฮาไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย
อยู่คนเดียวไปเรื่อยเรือยจะได้ไหม
ไม่อยากเจ็บผิดหวังเพราะรักใคร
เพราะเขาสูงเกินไขว่คว้ามาครอง
เพราะไม่ใช่แค่รักถึงควรคู่
รู้รู้อยู่ มีสิ่งอื่น มาเกี่ยวข้อง
หากว่าเราคิดจะมาเกี่ยวดอง
ญาติทั้งสองต้องเห็นว่าสมกัน
ปล่อยไปตามชะตาฟ้าลิขิต
จักถูกผิดอย่างไรไม่เหหัน
ในมุมหนึ่งเหงาเหงานึกถึงวัน
ที่สุขสันต์เพราะฉันมีเธอเคียง
แม้เป็นเพียงช่วงเวลาไม่นานนัก
แต่ใจหนึ่งกลับรักไม่อาจเลี่ยง
ถึงเธอจักมองฉันเป็นแค่เพียง
เพื่อนที่มีปากเสียง ..มิเป็นไร
แค่อยากบอกความนัยให้รับรู้
ที่ฉันสู้เพราะใครเธอรู้ไหม
ในวันที่ฉันท้อไม่เหลือใคร
ยังมีคนห่วงใยก้อคือเธอ
กับคนอื่นกลับไปเขากลับถาม
เหมือนประนามตัวฉันอยู่เสมอ
"มาทำไม" คำนี้ที่ฉันเจอ
มิเหมือนเกลอ ที่เคย เรียนร่วมกัน
ต่างกับเธอถามว่า "บายดีไหม"
เป็นอย่างไร รีบกลับหรือป่าวนั้น  
ไว้ตอนเย็น ค่อยคุยต่อละกัน
นี่เบอร์ฉัน โทษที เดี๋ยวมีเรียน
ฉันติดต่อเหมือนเพื่อนคนสนิท
เป็นเพียงหนึ่งมิตรชิดใกล้วัยอ่านเขียน
เป็นแรงใจทำให้ฉันหมั่นเพียร
ที่ร่ำเรียนจบได้ ก้อเพราะเธอ
แต่วันนี้ถึงไม่รู้เธออยู่ไหน
จักผ่านไปสักกี่ปีนึกเสมอ
ไม่ต้องการขอร้องกลับมาเจอ
แค่อยากรู้ว่าเธอ  เป็นเช่นใด
กับโรคร้ายรุมเร้าที่เป็นอยู่
ในวันนี้ไม่รู้ดีขึ้นไหม
อยากให้รู้ฉันนี้ยังห่วงใย
ฐานะเพื่อนเคยชิดใกล้ในวันวาน
มิรู้หรอกความหมาย คำว่ารัก
อยากประจักษ์ ขื่นขม หรืออมหวาน
รู้เพียงแต่วันคืนที่เนิ่นนาน
ปีเดือนผ่าน เฝ้ารอ เธอคนเดียว .... 


"เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้ 
     ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ แม้นานสักแค่ไหน 
เธออยู่ที่ใดยังรักกันไหม ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันนั้นยังไม่เปลี่ยนใจ 
     ยังอยู่ตรงนี้ถึงแม้จะเหงาและเดียวดาย 
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล 
    ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป 
        ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม "