เมื่อสายลมพัดแผ่วใบไม้โบก ใจก็โศกก็เศร้าตามลมหนาว ในคืนนี้นั่งมองดูดวงดาว ส่องสกาวเด่นนภาอยู่ผู้เดียว ก็ไม่มีใครอยู่และมารัก เหนื่อยใจนักไม่เปิดใจอยากหลบหนี ใจนะใจปวดร้าวทุกนาที ในฤดีไม่เคยลืมเขาเลย คนคนนั้นที่ทำให้ฉันซ้ำ เจ็บระกำปวดร้าวถึงวันนี้ ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะไม่มี ไม่มีเงาของเขาอยู่ในใจ ยิ่งลมโบกพัดมาอีกคราหนึ่ง ใจคะนึงนึกถึงเขาไม่รู้หาย ดวงจันทราส่องแสงอยู่พร่างพราย แล้วน้ำตามันก็ไหลเอ่อล้นทรวง