ฉันมีเพียงคำพูดไม่ฉูดฉาด มิสามารถแต่งเติมเพิ่มสีสัน เฝ้าเขียนกลอนแก้เก้อเพ้อรำพัน ปล่อยคืนวันว่างเปล่าเหงาเดียวดาย ทุกคำบอกจากใจให้พิสูจน์ มิใช่พูดเจื้อยแจ้วแล้วเลือนหาย ทำให้เธอเห็นว่าไม่ท้าทาย พาลเบื่อหน่ายหนีหน้าเลิกมาแล ฉันจึงปรียบเป็นสิ่งเขาทิ้งขว้าง ทนอยู่อย่างยากไร้ใครแยแส เสแสร้งสุขซุกซ่อนความอ่อนแอ เป็นผู้แพ้ที่กล้าเชิดหน้ามอง ฉันไม่ใช่ตัวฉันเหมือนวันเก่า ไม่มีเงาเธอในใจทุกห้อง รับไม่ได้ในฐานะตัวสำรอง หยิ่งผยองรอซ้ำยามเธอเซ