ก่อนนิทราได้ประพันธ์คำสรรค์สร้าง สุดอ้างว้างเศร้าโศกศัลย์พลันเกิดเหงา คืนและวันผันผ่านไปแสนรวดร้าว ตั้งแต่เขาเดินร้างสาไม่หวนคืน ก่อนเคยชื่นชมชิดใกล้ในความรัก ร่วมกันถักทอเส้นไหมใยเสน่หา คอยดูแลเคียงชิดใกล้มิไกลตา ยามอ่อนล้าเธอปลอบโยนแสนอุ่นใจ แต่บัดนี้ไม่มีเธอไม่มีแล้ว คงไม่แคล้วหวนคำนึงพึงฝันใฝ่ ในครานี้ฉันต้องอยู่คนเดียวไป ในหัวใจไม่ลืมเลือนรักที่เคย