ชิงชัง

แทนคุณแทนไท

อย่ายึดถือสัญญาคนรักกัน		
เราแค่เคยข้ามคั่นความเป็นเพื่อน
เมื่อความรักสลักมั่นนั้นมาเลือน		
มิกล้าเอื้อนเอ่ยย้ำคำสัญญา
อย่ามาแสร้งแกล้งโศกว่าโลกเศร้า		
โลกของเราแหลกแล้วดวงแก้วข้า
ไม่คิดง้อแม้สุดท้อทรมาน์			
เธออย่าคิดตีหน้าไม่อาลัย
ไม่อยากฟังชังเหลือ เบื่อชิบเป้ง		
จะข่มเหงด้วยท่าทีไปถึงไหน
เมื่อไม่รักกันแล้วก็แล้วไป			
จะมาแสร้งแกล้งมีใจทำไมกัน 
ไม่ต้องหาคำตอบไม่ขอบใจ		
ประโยชน์ใดเมื่อใจมันเปลี่ยนผัน
ไร้อารมณ์จะเข้าใจอะไรนั่น		
ใจนั้น มีแต่อารมณ์จะราวี	
		
อยากจะไปเชิญไปใครจะว่า		
ดีกว่าทนปวดปร่าข้าบัดสี
จะตอบถามความใครอย่างไรดี		
ว่าใจน้องทุกห้องสี่มีใครครอง
คำสัญญาของคนเคยรักกัน		
มิใช่วันเช่นนี้ที่หม่นหมอง
ขณะนั้นฝันยังร่ายเป็นข่ายทอง		
อย่ามานั่งตรึกตรองให้ข้องใจ
		
อย่ายึดถือสัญญาคนเคยรัก		
แค่คนเคยผูกสมัครความรักใคร่
เมื่อสิ้นแล้วอย่ามาเหลือแม้เยื่อไย		
จะหันหลังจากไกล ก็ไปเลย
ไม่ต้องหาคำพูดที่เพริดแพร้ว		
สิเน่หาสิ้นแล้วแก้วตาเอ๋ย
เหลือแค่ความเคยคุ้นคนคุ้นเคย		
ที่เคยยอมเกินเลยในหัวใจ
ไม่คิดเกรี้ยวโกรธากานดาดอก		
แต่เจ็บในช้ำนอกยากหลอกได้
ความยินดีน้องได้ดีไม่มีให้		
มีแต่ความแค้นใจไม่เคยลืม
ไร้ซึ่งความปรารถนาวันลาจาก		
ไม่มีถ้อยคำฝากให้ด่ำดื่ม
ความทรงจำดีดีพี่จะลืม			
ถือว่ารักให้ยืมแล้วลืมคืน
ขณะนี้พี่ทุกข์น้องสุขล้ำ			
คงชื่นฉ่ำกับคำของชายอื่น
น้องจึงอาจหัวเราะได้ทุกคืน		
ขณะพี่ขมขื่นได้ทุกครา
เธอจะไปก็ไปซีน้องมีสิทธิ์			
เมื่อนิมิตคิดถึงวันอันทรงค่า
ปรารถนาดีดีเคยมีมา			
คงหยุดเพ้อแล้วหนานับแต่นี้
ต่อนี้ไปคงไร้คำเคยพร่ำบอก		
ที่หลั่งออกจากใจทุกห้องสี่	
วลีที่เคยอ้างคงร้างมี			
มันจบแล้วคนดี...พี่ขอลา
อย่ายึดถือสัญญาคนรักกัน		
เมื่อล่วงวันนี้ไปคงไร้ค่า
หากมีเผลอเจอกันบ้างบางเวลา		
ขอเพียงอย่าทักกันเท่านั้นพอ

พระอังคารที่ ๗ มิถนาย์ ๔๘