ราตรีที่เขื่อนงึ่ม

ส.คลองแสนแสบ

โอ้ เวียงเอ๋ยเวียงจันทน์               
	ยามเมื่อดวงตะวันโรยราแสง
      	บอกลาลับหลับลงปลดปลงแรง               
	ดวงจันทร์เสียบแทรกแสงฟ้าหม่นเทา
  ยางยูงสูงเสียดถูกเบียดบด                      
 เหลือเพียงเงาที่โค้งคดเคียงขุนเขา
 จิตกระหวัดกลัดกลุ้มรุมล้อมเรา                 
มาเที่ยวเขื่อนเยือนขุนเขาเราครวญคราง
     	เป็นราตรีที่ไร้เพื่อนบนเขื่อนงึ่ม                   
	ทนนั่งซึมทุกข์ท้อรอฟ้าสาง
      	ยินนกไพรเพรียกแว่วเพียงแผ่วจาง              
	คิดถึงนางที่เคยแนบแถบถิ่นไทย
โอ้ เวียงเอ๋ยเวียงจันทน์                 
ที่เคยไปครั้งกระนั้นเป็นไฉน
หวังจะเห็นเช่นดั่งวังวิไล	                       
แต่กลับกลายหายไปวิไลเวียง
      	หายไปแล้วเวียงวิไลเคยได้พัก                      
	หวังจักพบคนรักมาลัยเสี่ยง
      	หวังคนคลอคอยเคล้าคอยคู่เคียง                 
	จึงมุ่งมามองเมียง เวียงราตรี
ไม่มีแล้ว เวียงราตรีเช่นที่ว่า                    
(หากแต่เป็น บลูสตาร์มาแทนที่ )
 ด้วยหมดหวังจึงลาสั่ง เวียงราตรี               
หลบเข้าดงพงพีที่เขื่อนงึ่ม
                 โอ้ว่า อกเอ๋ยคนอกหัก                 	
 หวังใจหวัง หวังพบรักให้ดูดดื่ม
 หวังใจหวัง หวังพักใจไว้แคมงึม                 	
 เพื่อให้ลืมดอกฟ้าเวียงราตรี
ยินเพลงลาว สาวแคมงึ่ม คลายซึมเศร้า	
ใคร่พานพบประสบเจ้าจนเหลือที่
ได้ภิรมย์ชมชิดมิตรไมตรี	
คงสุขสันต์พันทวีที่เขื่อนเขา
                  	เพียงเคลิ้มฝันพลันตื่นสะอื้นร่ำ       	
จำขอจำจดจารคำขานเล่า
อัน เวียงจันทน์-เวียงวิไล-เวียงใจเรา    		
อยากให้เป็นเช่นเพลงเก่า โอ้เวียงจันทน์