รักเต็มใจฉันแต่หัวใจเธอนั้นไม่มี

ยัยแว่นน้ำเงิน

..................เธอมองฉันเป็นแค่น้องคนหนึ่ง
มองว่าฉันเป็นแค่เด็กไร้เดียงสา
ไม่เคยคิดจากนี้เลยทุกครา  
ผ่านเวลาผ่านไปหลายสิบปี
        จนวันหนึ่งใจฉันมันเริ่มเปลี่ยน
คอยเรียบเคียงถามความในหัวใจฉัน
ใจมันบอกบอกว่ารักเธออยู่ทุกวัน
เป็นความฝันสิ่งเดียวที่ฉันมี
        แม้ว่าเธอเธอนั้นไม่อาจรู้
ถามใจดูดูแล้วไม่มีหวัง
แต่สายตาที่มองเธออยู่ทุกวัน
เก็บไปคิดคิดถึงเธอทุกนาที
        จนวันหนึ่งเธอมาบอกต้องลาจาก
เธอมาฝากข้อเขียนให้คิดถึง
ทั้งใจฉันมันก็เงียบไร้เสียงตรึง
เวลาที่ใกล้มาถึงบอกความใน
       ฉันไม่กล้าบอกว่ารักอย่างเต็มปาก
อยากจะฝากว่ารอยยิ้มให้คิดถึง
อยากจะกอดกอดเธอในรักจึง 
น้ำตาถึงหลั่งล้นล้นออกมา
        อยากจะบอกเธอคือคือทุกสิ่ง
ยามเธอยิ้มอยากจะเก็บใส่ใจฉัน
ท่าทางที่เธอพูดคุยอยู่ทุกวัน
ทำให้ฉันนั้นมีกำลังใจ
         ความรู้สึกนึกคิดที่ผ่านมา
เป็นเวลาพอเพียงสำหรับฉัน
อยากให้เธอมายืนเคียงอยู่ข้างกัน
สำหรับฉันได้แค่นี้ก็เพียงพอ
       มันไม่อาจเป็นไปได้ในสิ่งนี้
ความรู้สึกเล็กเล็กที่หวาบหวาม
ไม่อาจเกิดกับเธอได้อีกนาน
เป็นเพราะกาลเวลาผ่านล่วงเลย
 
       แต่จะรักรักเธออยู่ตรงนี้
อยู่ตรงที่ที่เธอมองมองไม่เห็น
แม้จะเป็นเป็นแค่เงาที่ซ่อนเร้น
ไม่อาจเป็นคนจริงในใจเธอ....................