เดียวดาย

ภูวดินทร์

อยู่เดียวดาย  ช่างโดดเดี่ยว  เปลี่ยวใจเหงา
ไม่มีเขา  ร่วมเคียงคู่  อยู่กันสอง
รักเคยรัก  รักเขามาก  เป็นหมายปอง
ร่วมอยู่สอง  เรียงเคียงคู่  ร่วมอยู่กัน
เธอมาทิ้ง  ทิ้งฉันไป  ใจสุดเหงา
จากฉันไป   ไม่มีเรา   เธอกับฉัน
ใจคอยอยู่  พร่ำเพ้อคู่  อยู่ทุกวัน
ดวงใจนั้น  สุดแดดิ้น  เหมือนสิ้นลม
ใจจำทน  หม่นหมอง  ร่ำร้องไห้
ฟักฟูมฟาย  น้ำตาไหล   สุดขื่นขม
รักเราแล้ว  ปล่อยให้เรา  ต้องระทม
ต้องขื่นขม   ตรมใจตาย  วายชีวัน
แสนเศร้าโศก  ตรมความซ้ำ  น้ำนองหน้า
กลายน้ำตา  เป็นสายเลือด  เหือดติดฝัน
ทุกวันนี้  คอยลิ้มเลือด  ซอกซ้ำอัน
โอ้อกฉัน  จำฝืนตรม  ซ้ำฝืนใจ
คอยร่ำเรียก  เพรียกหาเธอ  ทุกคืนพรุ่ง
จนสางรุ่ง  ความสะอื้น  มิห่างหาย
เจ็บครานี้  ปวดครานี้  หมองจนตาย
แสนอาลัย  ปวดดวงใจ  จึงแต่ครวญ
ตั้งตาคอย   ตั้งตาลอย  คอยเธอกลับ
เข้ามาซับ ความเจ็บซ้ำ  เศร้ากำสลวล
อยากให้รัก  อุ่นไอรัก  ละเมอครวญ
หอมอบอวน  อย่าเดียวดาย  อย่าอาดูร.
ทุก ๆ คนฝัน ฝันอยากมีรักที่อบอุ่น  อุ่นละมุนหนุนในรัก ไม่เดียวดาย
ขอทุก ๆ ท่าน ได้สมหวังในรักกันถ้วนหน้านะครับ
ภูวดินทร์
กลิ่นรัก ๑๗ เมษ. ๒๕๔๘