รักใครก็อย่ารักจนบ้าเลนนะคะ รักพอดีๆ ก็พอแล้ว แล้วก็รักให้นานๆ...ตลอดไป ------------------------------ รัก...จนบ้า ((เพราะคำชาย)) ยังคงนั่ง หลังพิง แนบอิงฝา เหมือนคนบ้า ที่สองตา มีคราบใส เบื่อตัวเอง เบื่อชีวิต เบื่อจิตใจ นึกอะไร อยู่ทำไม ไยไม่นอน นาฬิกา บอกเวลา สามสามเจ็ด เลื่อนมือเช็ด เม็ดน้ำตา ที่หน้าหมอน ยังคงถือ มือถือ มือสั่นคลอน หวังให้ตอน เช้ามาถึง ซึ่งต้องทน มองจันทรา ฟ้าไม่ครึ้ม แต่ซึมเศร้า มองใจเรา แล้วกลับเศร้า กว่าล้นพ้น มองน้ำตา ที่หลั่งมา อย่างร้อนรน มองรูปภาพ ของบางคน ที่หายไป หวังตอนเช้า เขาคงทำ อย่างที่ว่า หวังเวลา จะช่วย ให้สดใส แต่ยิ่งหวัง กลับยิ่งพัง ยิ่งสั่งใจ ว่าอย่าหวัง ไปให้ไกล กลัวเจ็บนาน เชื่อทุกคำ ทุกคาย ที่ชายบอก เชื่อทุกคำ ที่ซ้ำ-หลอก แบบหน้าด้าน เชื่อคำชาย กลายเป็นหญิง ที่ป่วยการ เชื่อคำหวาน ที่ชายนั้น ได้สัญญา มองเวลา อีกที สี่ศูนย์หนึ่ง มองตัวเอง ยังนั่งซึ้ง อนึ่งบ้า มองชีวิต ที่ชิดรัก จนชักชา สุดแต่ดิน สุดแต่ฟ้า จะเข้าใจ
15 เมษายน 2548 16:17 น. - comment id 453775
เพราะเชื่อคำชายเข้าเราจึงเพี้ยน ได้ปรับเปลี่ยนอย่างไรไม่เหมือนเก่า มีชีวิตไปวันวันพลันจากเรา คนเลยเฝ้าสุขสันต์ผันเศร้าซึม *-*แต่งได้ดีค่ะ*-*
15 เมษายน 2548 19:36 น. - comment id 453867
เพราะมากๆ เก่งจังเลย
16 เมษายน 2548 01:52 น. - comment id 454057
=v-ชอบอ่า