พรุ่งนี้...ของเรา คงเงียบเหงาเมื่อมันไม่มีใคร ท้องฟ้าที่เคยสดใส คงหม่นใจกับคำร่ำลา ประตูที่มีกลอนคงช่วยสอน ให้ล็อกหัวใจไว้ให้แน่นหนา แสงแดดที่แสนแสบตา คงมีวันอำลาฟ้ากว้างแสนไกล ดอกหญ้าที่เคยแห้ง ยังมีวันเคยแล้งฝนได้ แล้วนับประสาอะไร ที่ชั้นคนนี้จะไม่มีเทอเลย