อ่อนหวาน อุ่นไหว ลมหายใจเราสองคน

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

วันนี้ แวะผ่านมา....
พอมีเวลาเหลือ มานั่งอ่านกลอนเก่าๆ ของตัวเอง
เลยคิดถึงวันหวานเก่าๆ....กับเพื่อนๆ นักเขียนรุ่นเก่าๆ
เมื่อครั้งไปมีตติ้งกันมา
เลยหยิบมาฝากให้อ่านกันอีกครั้ง
(ขายของเก่าค่ะ)
17 ก.ค.46
*      *      *      *      *      *      * 
อุ่นหวาน อ่อนไหว ลมหายใจเราสองคน (ผลจาก meeting นอกรอบที่ร้านสรรพรส)    
ความรู้สึกเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ 
แต่แอบอยู่ในหัวใจดวงเท่ากำปั้น 
เธอมีชีวิตเหมือนผู้คนที่เคยพบกัน 
แต่กลับมีค่ายิ่งกว่าตะวันของหัวใจ (ณาชิ) 
เพราะในความเป็นคนธรรมดา 
ฉันเห็นถึงคุณค่าและความหมาย 
ที่พิเศษกว่าใครล้านคนตั้งมากมาย 
เช่นนั้น...เธอจึงเป็นผู้ชายที่ฉันรัก (ทอฝัน) 
ฉันจึงมองเห็นความรักในดวงตา 
ที่เรียกร้องให้ค้นหา เข้ามาทำความรู้จัก 
ไออุ่นที่ซุกซ่อนอาทรนัก 
ฉันยินดีให้เธอพิงพัก สลักสายใยแห่งรักไว้ภายใน (ต้นตาล) 
เธอจูงมือฉัน เดินเข้าไปในโลกไหวอ่อน 
ปลูกศรัทธาและอาทรลงในโลกใบก่อนที่ร้างไร้ 
กับชีวิตเหงาๆ เธอสามารถสร้างคำว่า เรา อย่างเข้าใจ 
โลกจึงอบอุ่นยิ่งใหญ่ ชีวิตมีแรงบันดาลใจมากกว่าที่ผ่านมา (ถนนสายเก่า) 

บนทางเดินข้างหน้าที่แสนไกล 
ฉันพร้อมจะก้าวเดินไป ขอแค่มีเธอเคียงใกล้และห่วงหา 
เธอจับมือฉันไว้ สื่อผ่านถึงความมั่นใจตลอดเวลา 
จากวันนี้ไปและตลอดมา ฉันเพิ่งค้นพบว่าจะอยู่เพื่อรักใคร (ตุ๊กตา) 
เราจะอยู่เพื่อกัน รักกันให้มากกว่าเมื่อวันวาน 
ซึมซับความหวาน มากกว่าการอยู่ใกล้ 
ใช้เวลาทั้งหมดเพื่อรักกันกับแต่ละวันที่ผ่านไป 
วินาทีจะแน่นด้วยความสุขน้องใหญ่ ที่มาจากลมหายใจของสองคน (น้องใส) 
+++++++++++ 
กลอนบทนี้เกิดขึ้นเพราะ มิตรภาพ  
ขอบคุณร้าน สรรพรส ที่ทำให้เราอบอุ่นและเป็นที่ที่เราพบกันด้วยความสุข 
หนึ่ง กับ พี่แอ้ว กลับไปก่อน.. 
แต่ไม่เป็นไรนะ 
เพราะนี่เป็นสัญญาญว่า 
จะต้องมีครั้งต่อไปในคราวหน้า 
พร้อมกลอนบทใหม่ ของพวกเราทุกคน 
แล้วพบกันพร้อมความฝันเต็มหัวใจ ^^ 
*         *         *         *         *         *         *         *         *