ฉันนั้นอยู่เดียวดาย ตรงปลายฟ้า พร้อมสายตาที่บอกว่า อ่อนไหว ฉันนั้นเดินมาแล้วทางแสนไกล มาท้อใจที่นี่ ...ที่ปลายฟ้า จะมีไหมใครสักคนที่เหมือนฉัน เค้าคนนั้นต้องตระหนักถึงคุณค่า ซาบซึ้งถึงความรักที่ได้มา รอเวลาคนรักเขาหวนกลับคืน กาลเวลาผ่านพ้น มาเนิ่นนาน วันเดือนปี ผันผ่านไม่เป็นอื่น คนโชคร้ายคนนี้ล้มทั้งยืน ต้องทนฝืนหัวใจที่ไร้รัก จนวันนี้รู้ซึ้งถึงเนื้อแท้ ยิ่งกว่าแน่ เธอไร้ใจให้ประจักษ ในหัวเธอไม่มี คำว่ารัก ไม่รู้จัก เสียงเรียกร้อง ของหัวใจ ทำไงดี คิดแล้วก็ปวดหัว กลัวว่าเธอ จะทำให้ ฉันหม่นไหม้ มีมากแล้ว บาดแผลในหัวใจ กว่าจะกล้า รักใคร คงอีกนาน ฉันเดินมา ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว คงจะแคล้วทุกสิ่งที่เล่าขาน ลืมไปซะ ความฝัน เมื่อวันวาน สานหัวใจ..ดวงใหม่..ที่ปลายฟ้า
15 กุมภาพันธ์ 2548 12:02 น. - comment id 425706
ที่สุดขอบฟ้า ปลายสายตาตรงนั้น หวังว่าหัวใจจะได้พูดคุยกับใครสักคน ที่ใจตรงกันนะคะ ^_____^ เป็นกำลังใจให้คะ กลอนเหงา แต่ไพเราะมากคะ
15 กุมภาพันธ์ 2548 12:52 น. - comment id 425722
ไปจนถึงที่สุดให้รู้ว่า มัน ใช่ ไม่ ใช่ ให้รู้กันไป แวะมาอ่านค่ะ