กาลเวลา นาที ชั่งมีน้อย ต่างเฝ้าคอย วันจบ ครบเกษียณ สิ้นกำหนด จดจ่อ ต่อการเรียน หวังพากเพียร นำวิชา ออกหากิน พอถึงวัน พรั่นพึง พึ่งรู้สึก นั่งตรองตรึก นึกไป ใจถวิล สิ้นตุลา แล้วหนา น้ำตาริน โบยบิน ดุจปักษา หาทางไป เห็นหน้ากัน บังเอิญ อย่าเมินเฉย อย่าละเลย เอ่ยถาม ตามวิสัย เพียงแย้มยิ้ม พริมค่า ภาษาใจ สัญญาให้ ไกลห่าง เพียงร่างกาย จงตรอกตรึก นึกตาม คำบอกเล่า แม้แต่เงา ถึงวัน พลันห่างหาย อนิจจัง ตั้งอยู่ เป็นคู่กาย เปลี่ยนแปลงได้ ไม่จีรัง ไม่ยั่งยืน เมื่อมีพบ บรรจบกัน พลันต้องจาก ต้องจำพราก จากไกล ใครจะฝืน ภายใต้กฎ อนิจจัง ไม่ยั่งยืน ต้องกล้ำกลืน ฝืนใจ ไปตามทาง
พเนจรเสี่ยงรัก 14 ก.พ. 2548 00:47 น. - ID 71117 
1179
1
0
14 กุมภาพันธ์ 2548 07:05 น. - comment id 425013
จงอย่าโศกโลกเรายังคงอยู่ เพียงแต่กู่กว้างหน่อยคอยให้ไหว เผลอแผล่บเดียวเหนี่ยวรักประจักษ์ใจ ไมตรีใสไป่สิ้นชั่วดินฟ้า
27 สิงหาคม 2551 15:47 น. - comment id 890223
อ่านแล้วเศร้าจังเลยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
