*** ณ ราตรี ***

กอกก

               ณ ราตรี  
สบตาเขา  ใยเมิน  เกินใจรับ
ทำเหมือนกับ  กล้ำอยู่  ดูนิ่งเฉย
เขาเปลี่ยนไป  ไม่เป็น  ดังเช่นเคย
มองละเลย  เหมือนฉัน  นั้นไร้ตน
ส่งยิ้มไป  ไม่ตอบรับ   ร้าง   ว่างเปล่า
จึงซึมเซา  อะไรหรือ  คือเหตุผล
น้ำตาตก  ย้อนไหล  ให้ร้อนรน
กมลหม่น  หมองเศร้า  เกินเข้าใจ
ทักเขาไป  ไม่หัน  แสนรันทด
ปวดกำสรด  เจ็บล้น  เกินทนไหว
สายตาเมิน  เดินผ่าน  ซานฤทัย
มองแววไร้  รักเหลือ  ของเมื่อวาน
เขานั่งเงียบ  เรียบนิ่ง  พิงเก้าอี้
หน้าตาชี้  คล้ายใจ  ถูกไฟผลาญ
ฉันก็เศร้า  เขาก็โศก  โลกคงราน
สุขเนิ่นนาน  หายไป  เหตุใดฤา
นำพาร่าง  ย่างฝืน  ยืนตรงหน้า
มองทีท่า  ทุกข์ใจ  อะไรหรือ
ภาพแนบอก   คือใคร  ที่ในมือ
โกรธกระพือ  พ้ออาลัย  คนไหนกัน
แล้วเห็นรูป  ร่วงหล่น  บนพื้นห้อง
ตาจดจ้อง  มองไป  ใยคือฉัน
เขาโศกเศร้า  เสียใจ  ทำไมนั่น
ก็ตัวชั้น  อยู่นี่  ตรงนี้ไง
พ่อจ๋าพ่อ  หนูนิด  คิดถึงแม่
นิดงอแง  ถามพ่อ  แม่ไปไหน
ลูกจ๋าลูก  แม่อยู่นั้น  สวรรค์ไกล
โอ้ดวงใจ  หทัยพ่อ  ก็ท้อเกิน
เห็นพ่อลูก  ผูกรัด  ประหวัดเกี่ยว
อุราเหนี่ยว  น้ำตาไว้  ให้ตื้นเขิน
ดับแล้วหรือ  คือความจริง  สิ่งเผชิญ
ใจยับเยิน  เวลาวาย  ไม่หมายพึง
ณ ราตรี  ที่เศร้า  เขาหลับใหล
ฉันร้องไห้  อยู่อีก  ซีกโลกหนึ่ง
คือกำหนด  กฎเกณฑ์  เกินดื้อดึง
ดุจประหนึ่ง  ยอมรับ  กับความตาย
              
               **************