อันดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ เพียงแรกพบก็รู้สึกอยากชิดใกล้ เพียงสบตาใจก็สื่อให้รู้ใจ อบอุ่นในความรู้สึกอยากผูกพัน ความห่วงหาอาทรที่มีให้ อุ่นละไมยามเมียงมองพาให้ฝัน ตาต่อตาใจต่อใจบอกรักกัน เนิ่นนานวันยิ่งมากขึ้นเป็นทวี วันเวลาผ่านไปใจเริ่มเหงา ในแววตาเคยอ่อนหวานกลับว่างเปล่า ความหมางเมินเข้าแทนที่ความเป็นเรา แล้วความเศร้าก็แทรกซึมจนมีน้ำตา ความเป็นจริงก็นัยต์ตาคู่เดียวกัน แต่เหตุใดกลับเปลี่ยนผันได้เพียงนี้ จิตใจคนช่างเข้าใจยากสิ้นดี ในโลกนี้จะหลงเหลืออะไรที่จริงจัง