: : น้ำยาลบความผิด : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ใช้หยาดน้ำตา ในการร้องไห้
และแรงเท่าไหร่ ในการโหยหวน
ใช้เสียงเท่าไร ในการคร่ำครวญ
ในการทบทวนใช้กี่นาที?
กี่ครั้งที่ความ คิดนึกสึกหรอ
กี่ครั้งที่ท้อ แต่ไม่หน่ายหนี
กี่ครั้งความผิด ลบล้างความดี
เก็บความผิดนี้ เป็นเครื่องเตือนใจ
โทษเท้าเราเถิด ที่เผลอเดินขวาง
รองเท้าเลือกทาง เดินเองไม่ได้
เราเองกำหนด เลวดีเพียงใด
ทุกการร้องไห้ คือผลงานเรา
ไม่ผิดใช่ไหม ที่ใครจะผิด
และมีชีวิต บนซีกโลกเศร้า
บางคืนพระจันทร์ อาจถูกบังเงา
ตะวันยามเช้า ยังคงเข้างาน
อย่าให้เงาดำ ครอบงำความคิด
ก่อนที่ชีวิต จะถูกปิดม่าน
ความทุกข์หน่วงหนัก แวะทักไม่นาน
ก็จำต้องผ่าน จากห้วงคำนึง
เก็บความหวั่นไหว ในห้องคุมขัง
ความสุขกำลัง เดินทางมาถึง
เพียงพร้อมก้าวผ่าน แรงยุดฉุดดึง
ในสักวันหนึ่ง ต้องถึงดวงดาว
ใช้น้ำตาเช็ด แผลความขมขื่น
เมื่อความสดชื่น ถูกยื่นซองขาว
เส้นลากผ่านฝัน ไม่สั้นไม่ยาว
พระเจ้าเว้นวรรค ให้เราก้าวไป
เพราะหยาดน้ำตา ไม่ใช่ลิกควิด
จะลบความผิด ก็คงไม่ไหว
ยังปรากฏชัด บนบรรทัดใจ
ขอเวลาไว้ ใช้ในการลืม
14 กรกฎาคม 2547