รูปถ่ายหนึ่งใบเก่า - เก่า.. กับสมุดบันทึกเรื่องราวของเรา..ฉันยังเก็บไว้ และหยิบมาเปิดอ่านทุกครั้งที่เหงาจับใจ เพื่อทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปในวันเวลา ตอนสุดท้ายที่ได้บันทึก..ในเล่มนี้ มีเรื่องราวดี - ดีที่ฉันยังคงตามหา คนธรรมดาอย่างเธอ..แต่ทำฉันเพ้อตลอดมา แม้ตอนนี้จะไกลในสายตา..ก็ขอให้รู้ว่า ยังเหมือนเดิม
8 ธันวาคม 2544 15:50 น. - comment id 23692
ฉันเองก็ไม่ต่างกับคุณ ยังนั่งอ่านไดอารี่เล่มเคยคุ้นแล้วร้องไห้ เนิ่นนานมาที่เขาจากฉันไป แต่ก็ยังไม่อาจลบภาพเขาในหัวใจ..ได้ซักที รูปใบเก่ากับความว่างเปล่าของรัก ทำให้ฉันรู้จักกับความรู้สึกนี้ เดียวดายอ้างว้างไม่มีดี แต่ยังอยากให้เขาคนดี..กลับมา
8 ธันวาคม 2544 17:14 น. - comment id 23717
อ่านทำไมบ่อยบ่อยถ้าร้องไห้ มันทำร้ายตัวเองรู้บ้างไหม คนฉลาดต้องรักตัวเองมากกว่าใคร อย่าเพ้อไปกับอดีตให้มากเกิน!
8 ธันวาคม 2544 17:17 น. - comment id 23718
เขียนบันทึก บทใหม่ในวันนี้ บอกคนดี จะให้รออีกนานไหม คนเดิม..คนดี..คนนี้..อยากเปลี่ยนใจ เปิดหัวใจ รับรักใหม่ ใครบางคน(ดีไหมจ๊ะ)
9 ธันวาคม 2544 02:27 น. - comment id 23861
บันทึกเล่มเก่า... อ่านที่ไรก็ให้นึกถึงวันวาร...
10 ธันวาคม 2544 09:41 น. - comment id 24128
ทำไมเขียนกลอนได้ซึ้งขนาดนี้อ่ะ...บอกหน่อย ^-^'