เสียงคลื่นซัดหาดทรายดังซาบซ่า ดูเหมือนว่าอยากกลบเสียงสะอื้นไห้ คลื่นคงรู้ว่าชั้นเหงามากเพียงไร ซัดสาดให้น้ำตาซึมลงพื้นทราย ปูลมวิ่งลู่ลมเสียงหวีดหวิว ยอดสนพริ้วตามลมช่างหวั่นไหว ค่ำคืนนี้เป็นไรไปใจหนอใจ น้ำตาไหลอาบลงตรงแก้มแดง มองดูเงาดวงจันทร์บนผืนน้ำ ต้องหม่นดำเพราะเมฆบังอำพรางแสง เหมือนใจชั้นตอนนี้ที่หมดแรง ราวกับจันทร์อับแสงสลัวลง เพราะภาพเธอที่กำลังจะเลือนราง เหมือนทะเลกว้างไกลสุดปลายฟ้า ไม่มีแม้สักคำจะร่ำลา เหมือนดาราหายวับเมื่อข้ามคืน