เพราะกลัวจะเผยใจ จึงจำต้องหันหลบสายตา จึงเท่ากับสารภาพ จึงรุ้มร้อนยิ่งนัก และคงร้อนขึ้น...และร้อนขึ้น ยามเผ้ารอคำตอบ คำตอบที่ไม่ได้ถาม จากคำถามที่ไม่ได้เอ่ย ที่สุดอาจว่างเปล่า จึงอยากย้อนเวลา อยากไปถามเธอด้วยดวงตา อ้อนวอนเธอช่วยตอบ คำตอบในสายตา ไม่สำคัญว่าเป็นอย่างไร เพียงเฉลยมันนานนาน
8 ธันวาคม 2547 08:23 น. - comment id 384902
ต่อไปอย่าหลบตานะคะ สบตานะคะ
8 ธันวาคม 2547 18:09 น. - comment id 385180
ใช่ครับ อย่าหลบครับ จ้องให้คนอื่นหลบดีกว่า @@@@@@@@@@
9 ธันวาคม 2547 07:04 น. - comment id 385417
มาเป็นกำลังใจให้นะครับ
12 ธันวาคม 2547 13:20 น. - comment id 387127
เหอ เหอ เขียนไว้เมื่อไหร่น่ะ เจ้าขาว บทซึ้งก็เขียนเก่งนะเออ