เมื่ออาทิตย์อัศดง

ชีวิน ภินทาลัย

สุริยาอัสดงตรงขอบฟ้า
บอกเวลาจากกันอันแสนเศร้า
เหลือเพียงไว้ห่วงใยรักสองเรา
เป็นภาพเก่าทรงคุณค่าคราห่างไกล
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างจาก
เป็นเรื่องยากจะตัดรักที่ปักไว้
ทั้งพันผูกทั้งผูกพันทั้งมั่นใจ
จะปวดร้าวเพียงใดให้ไร้เธอ
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างหาย
แม้นวางวายยังคิดถึงซึ้งเสมอ
จวบวันนี้ไม่มีโอกาสเจอ
ยังพร่ำเพ้อละเมอฝันเมื่อวันวาน
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างรัก
เคยประจักษ์สองใจไร้ประสาน
แสนอาดูรเป็นอาจิณสิ้นดวงกานต์
คืนแล้ววันผันผ่านช่างนานอันธ์
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างจิต
ความใกล้ชิดเหลือไว้ได้แค่ฝัน
รักเลิกรักหักใจให้รำพัน
รอวานวันรักษาแผลแม้ไร้เธอ
เมื่อเลิกลาลาร้างห่างไม่ได้
ใจหนึ่งใจยังผูกพันมั่นมิเผลอ
ห่วงแสนห่วงห่วงใยไห้ละเมอ
ไกลเพียงเธอแต่ใกล้ใจไม่เสื่อมคลาย
นานเพียงใดหัวใจไม่ไร้รัก
ยังเฝ้าภักดิ์ห่วงใยอยู่ไม่หาย
อัสดงสุริยาครั้งคราใด
จงรู้ไว้ฉันคิดถึง.......ซึ้งรักเธอ
แด่เธอผู้เป็นที่รักจากดวงใจ
มอบให้ไว้จงรู้ว่าข้าคิดถึง
จะจดจำรำพันวันรำพึง
ซึ้งแสนซึ้งชื่อเธอ............เฮ้อ............หนูเล็ก