เผอิญมา ทักทาย ด้วยความเผลอ เผอิญเจอ รู้จัก จากศักดิ์ศรี เผอิญว่า รู้ใจ เพราะไมตรี เผอิญต้อง ยินดี ยามเธอมา แต่คงเป็น ความเผอิญ แค่ครั้งคราว ด้วยว่าเรา ไม่ใช่แม่ และคุณย่า ไปตักเตือน เธอมาก จากวาจา ครหา เธอเกินเส้น น่าเห็นใจ แค่ว่าห่วง เธอเป็นไร ไปรึเปล่า หรือว่าเราคงคิดมากไปใช่ไหม เอ แต่เขาก็ คงไม่ใช่ อย่างเข้าใจ คิดเองไปหรือว่าใครหักหลังเธอ ไม่รู้ว่า ถ้าเธอไป อยู่ที่ไหน แห่งหนใด ใจก็ตาม ไปเสมอ ไม่รู้ว่า เธอคิดถึง ใครของเธอ แห่งหนนั้น ยังมีฉัน มันละเมอ ก็ความรัก มันคงจัด แบบมิได้ เลยมีเพียง เศษใจ อยู่กับฉัน แม้มันต้อง หมองใจ ไปแสนนาน คงต้องยอม รับแค่นั้น...ฉันผิดเอง
16 พฤศจิกายน 2547 17:17 น. - comment id 371442
อ่ะนะ ห่วง ลึกๆๆ ในใจ ก็พอมะคะ
16 พฤศจิกายน 2547 17:23 น. - comment id 371449
เขียนได้ซึ้ง สะดุดใจเหลือเกินค่ะ
16 พฤศจิกายน 2547 19:02 น. - comment id 371514
หากรักมาก... คงต้องเจ็บมาก..ยากจะหนี ความชอกช้ำพอกพูน..ที่ทวี อยากปลดปละละตรงนี้...ที่กลางทาง ***** เศร้าดีค่ะ
17 พฤศจิกายน 2547 11:27 น. - comment id 372004
เลือกใช้คำที่อ่านแล้วอินตามจะดีกว่านะ