เราจะโทษใครกันดีที่ผิดหวัง น้ำตาจึงต้องรินหลั่งอย่างนี้ ฉันพยายามทำความเข้าใจในชีวิตที่มี ต้องถูกเวนคืนวันคืนที่ดีด้วยเหตุใด ฉันไม่เคยทำในสิ่งที่ไม่ได้เรียกว่า รัก เพราะหายใจด้วยความรัก ชีวิตฉันจึงอยู่ได้ อวัยวะในร่างที่จะยกให้เธอคือหัวใจ นอกจากนั้นจะฝังไว้ในผืนดิน เส้นความรัก พระพรหมขีดไว้ แต่ไม่ยาว หรือต้องโทษการโคจรของดวงดาวทั้งสิ้น เสียงร้องไห้ของเรา พระเจ้าไม่ได้ยิน เราจึงต้องหลั่งน้ำตาริน ล้างเศร้าให้เบาบาง เป็นความน้อยเนื้อต่ำใจที่คุ้มค่า ที่ชาตินี้เกิดมาเคยมีเธอเคียงข้าง แต่เหมือนมหาสมุทรหล่นจากฟ้ามาตรงกลาง เพื่อกั้นขวางความรักเราให้แสนไกล จะโทษนรกหรือสวรรค์กันดี ที่รัก จึงจะสาสมใจนักเมื่อเทียบกับความหมองไหม้ โทษตัวเองดีไหมเออ ที่ฉันและเธอเผลอใจ ทั้งๆที่พระเจ้าไม่ได้อนุญาตให้เรารักกัน 16 ตุลาคม 2547
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์ 12 พ.ย. 2547 15:07 น. - ID 65397 
1065
3
0
12 พฤศจิกายน 2547 15:10 น. - comment id 368884
กลอนน่ารักมากเลยค่ะ
12 พฤศจิกายน 2547 15:29 น. - comment id 368903
โอ้แม่เจ้า อย่าได้น้อยใจในวาสนาหรืออย่าได้โทษสิ่งใดเลย ไม่รู้จะปลอบใจยังงัย ลำพังตัวเองก็ยังจะเอาตัวเองไม่รอด เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้ยิ้มสู้โลกใบนี้ต่อไปนะจ๊ะ
12 พฤศจิกายน 2547 19:06 น. - comment id 369028
อะจ้า คนเรามันต้องมีบทเรียนบ้างน่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
