ทุกๆวันผ่านมา หยดน้ำตาเคียงข้างฉัน มีความเหงาเป็นความผูกพัน สร้างกำแพงให้ฉันแข็งกร้าวขึ้นมา ใครๆมองมา..ว่ากล้าแกร่ง หลังกำแพงแสนเดียวดาย..เจ็บปร่า ช่างเหอะ..ความสุขใจร้ายไม่แล้วไม่อยากได้มา อย่างน้อยมีเพื่อนอย่างน้ำตา..เป็นเพื่อนกันมา ....ก้อเพียงพอ.....
8 พฤศจิกายน 2547 21:57 น. - comment id 366402
เพื่อนแท้ของตัวฉัน ในทุกวันไม่ห่างหาย คือเศร้าเฝ้าเดียวดาย ที่ข้างกายมีทุกวัน *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*
8 พฤศจิกายน 2547 22:27 น. - comment id 366436
แหม! แค่เข้มแข็งก็พอแล้วมั้ง ไม่เห็นต้องแข็งกร้าวเลยอ่ะ ฟังแลน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ **เหอ ๆ เข้ามาป่วนเล่นนะจ๊ะ