มองไม่เห็นซ่อนเร้นยามเย็นจัด ดึกสงัดคอยคัดเฝ้าจัดหา ในมุมหนึ่งวึ่งรอคอยวันเวลา รอจนกว่าฟ้ามืดหม่นคนเงียบงัน ไม่พูดไม่จาทำหน้าย่น ไม่เคยบ่นทนหนาวในคราวนั้น มีเพียงเสียงลมหายใจที่ผูกพัน อยู่ตรงนั้นวันเงียบเลียบเลาะไป รัตติกาลวานสายลมช่วยเอื้อยเอ่ย วานเฉลยเปรยให้รู้อยู่ตรงไหน ไม่ทันแล้วแว่วคำแผ่วจากคนไกล คอยร่ำไรใจดวงนี้ที่ทรมาน ดึกสงัดน้ำค้างหล่นบนกอหญ้า หมู่ดารามืดมิดจิตขับขาน พอแล้วใจในยามนี้ที่ทรมาน พอแล้วการรอคอยนี้ที่เศร้าใจ
zilver 7 พ.ย. 2547 12:26 น. - ID 65054 
1190
4
0
7 พฤศจิกายน 2547 12:43 น. - comment id 365436
ด้วยความมืดมีความเงียบคอยค้นหา ที่นัยตาของเธอนั้นเศร้าหมอง คอยความหวังจากผู้คนที่เฝ้ามอง ไม่ร้องขอสิ่งใดคอยตอบแทน
7 พฤศจิกายน 2547 18:36 น. - comment id 365622
เดี๋ยวมาใหม่นะ อิ อิ
7 พฤศจิกายน 2547 21:44 น. - comment id 365746
ชอบนะคะ เลยแวะมาอ่านเจ้าคะ
8 พฤศจิกายน 2547 11:44 น. - comment id 365945
เราก็เคยรอนะ ประจำ มองดาว มองพระจันทร์ เผื่อว่าเขาคนนั้นกำลังมองดาวดวงเดียวกัน ตอนมืดไม่เป็นไร แต่อย่าให้ใจมืดมัวนะค่ะ
8 พฤศจิกายน 2547 12:38 น. - comment id 365975
การรอคอยแม้ทรมานแต่ผลตอบแทนที่ได้รับก็ยังมีบ้าง อย่าท้อนะ ยังไงก็ขอให้ zilver รู้ว่าเวลายังนำพาสิ่งดีๆมาให้
13 พฤศจิกายน 2547 20:57 น. - comment id 369642
****การรอคอยอย่างไม่รู้ที่สิ้นสุด...เป็นความทรมานใจที่มืดมน.....อ่านแล้วชอบจังเลยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
