....คงพูดไม่ได้หรอกนะ..ว่าฉันจะไม่เหงา หากพรุ่งนี้ ระหว่างเรา..คือการลาร้าง ไม่เจ็บ-ไม่ปวดเลยคงยาก.. หัวใจ ยังไงก็บอบบาง เธอจะไม่รู้สึกอะไรบ้าง..เลยหรือ - บอกฉันที ...อยากยื้อเวลา..ให้เป็นของคำว่า เรา ต่อ ในใจมันได้แต่ร้องขอ..ขออย่าให้จบแบบนี้ ไม่อยากเสียความรัก..ที่มักทำให้ฉันรู้สึกดี-ดี หากต้องเสียอะไรไปมากกว่านี้..แต่รั้งเธอไว้ได้สักที - ฉันจะทำ ** คงไม่มีใครปฏิเสธหรอกนะครับว่า หัวใจคนเราไม่ได้บอบบาง..
1 ธันวาคม 2544 14:53 น. - comment id 22229
ตัดใจจากทั้งที่ยังรัก..กับ..ทนอยู่กับคนที่ไม่รักอยากรู้อะไรจะเจ็บกว่ากัน
1 ธันวาคม 2544 15:19 น. - comment id 22234
คงพูดไม่ออกเหมือนกันนะคะ ถ้าหากต้องลาร้างกับเขาจริง ๆ ...... ชอบที่คุณสื่อออกมา มันกินใจดีค่ะ..
1 ธันวาคม 2544 23:05 น. - comment id 22297
เฮ้ย...จะบอกไงดีล่ะ เราก้อเคยนะ เรารักเขาทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลย ตอนเขาจะไปเราก็อยากจะรั้ง ต่อรู้ดีว่าทำไปก้อไม่มีประโยชน์ เอาน่า ตราบได้ที่เรายังอยู่บนโลกนี้ เราจะสู้ต่อไป เอ...เกี่ยวกันไหมเนี้ย เอ่อ...กลอนเพราะมากเลยนะ
3 ธันวาคม 2544 12:01 น. - comment id 22591
แต่หัวใจ...ก้อไม่ได้มีไว้เก็บความทุกข์อย่างเดียวด้วยนะ มีเรื่องดีๆ อีกมากมายให้เราประทับเอาไว้ในใจ ลองเลือกดูสิ (อยากบอกว่า ชอบกลอนของเธอมากเลยล่ะ)