สองมือเกี่ยวก้อยร้อยรัก ฟูมฟักซื่อสัตย์อบอุ่น เสียสละน้ำใจเกี้อกูล ยืดหยุ่นถ้อยคำจำนรร ท่องเที่ยวโลกกว้างฟ้าใส สองใจคล้องกันสุขสันต์ มีเธอมีฉันรำพัน คำรักสร้างสรรใจเรา สองมือว่างเปล่าเดียวดาย ตระกองกอดกายใจเหงา เจ็บปวดรวดร้าวแสนเศร้า ว่าเราลืมเขาไม่ลง
27 ตุลาคม 2547 23:17 น. - comment id 358508
....ไม้ปักหลักไม้เลื้อย ต่างมีเรื่อยเรื่องราวฉาว เบื้องต้นบนเรื่องราว มีดำขาวอยู่คู่กัน มีสุขทุกข์ย่อมยัง สิ่งที่หวังใช่ดั่งฝัน คิดไปในหนึ่งวัน เรื่องใดนั้นลืมไม่ลง... ...................สวัสดีครับ...................
28 ตุลาคม 2547 06:49 น. - comment id 358589
ไม่ใช่คนร่ำรวยสวยศักดิ์ศรี ไม่เคยมีเงินทองดังกองฝัน มีแต่ใจมอบไว้ให้คืนวัน กับรำพันพร่ำเพ้อเสนอมา ไม่เคยมีเวทมนต์มาดลใจ แค่อาลัยเลิศหรูกว่าภูผา แบกความทุกข์รอยช้ำกับน้ำตา เก็บเอามามอบฝากจากฤทัย ใจปราณีสีแดงดั่งดวงนี้ เก็บใจพี่สักดวงด้วยได้ไหม ยังไม่เคยลักลอบมอบให้ใคร เอาเยื่อใยห่อหุ้มจงคุ้มครอง
28 ตุลาคม 2547 13:00 น. - comment id 358793
ถึง..ผลิใบสู่วัยกล้า เห็นกลอนแล้วอายจังเลย แต่งได้ไพเราะมากเลย ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
28 ตุลาคม 2547 15:18 น. - comment id 358873
นี่ ^-^ เวลาคนอกหักหนะ แผลมันจะสาหัสมาก เลือดแห่งรักจะไหลออกมา ลองคิดว่าเราเกิดมาเพื่อซาดิสกับตัวเองสิ แบบว่า...โอ้...อกหัก...ซาดิสจริงๆ...เยี่ยม และเมื่อเราปลดปล่อยความเศร้าใจให้กลับไปสู่ป่าใหญ่แล้วนะ ความสุขก็จะตามมา โอเคมั้ย ^o^
28 ตุลาคม 2547 17:08 น. - comment id 358955
ถึง คุณ extreme life ขอบคุณมากเลยกับคำแนะนำ ก็ดีนะถ้าเราคิดแบบนี้มันก็ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่ ดีไปอีกแบบ