เขียนด้วยมือ....แต่ลบด้วยเท้า...

...ปีกหงส์...

อาจเป็นเพราะ มันรักมากเกินตัดใจ
เลยลืมเธอไม่ได้ สักที จากวันนั้น
ภาพเธอ ยังคงชัดเจน อยู่ทุกคืน และทุกวัน
พยายาม ลบภาพของเธอนั้นออกจากใจ
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *

ทั้งที่รู้ตัวเองดี นับแต่นั้น . . .
เธอเองไม่มีวัน หวนกลับมา เพื่อเริ่มใหม่
ไม่มีหนทางที่จะถักทอ สายใย
ระหว่างหัวใจของคนสองคน . . .
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *

ทำดีแทบตาย ให้เธอหันมามอง . . . คนทางนี้
แต่ก็รู้ตัวเองดีว่ามันคงไม่มีผล
คนไร้ค่า ที่ถูกขว้างปา ต้องทุกข์ทน
ทั้งเจ็บ และสับสน มีน้ำตา
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *

เธอเคยเอ่ยวาจา คำหวาน หวาน ว่ารักกัน
เขียนถ้อยคำรำพัน คะนึงหา
ว่าจะมีแต่ฉันคนเดียวในสองตา
จะรักฉันจนกว่า จะหมดลมหายใจ . . .
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *

ไม่มีวันที่จะทอดทิ้ง ให้ฉันต้องเหงา เพียงลำพัง
จะเคียงข้างทุกครั้งที่หวั่นไหว
แต่วันนี้ เธอเอง เริ่มเปลี่ยนไป
เป็นเพราะฉันผิดหรือไร ? หรือเธอลืมคำสัญญา
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *

เธอใช้มือเขียนถ้อยคำ บอกรักกัน
แต่กลับใช้เท้าลบมัน อย่างไม่เห็นค่า
เห็นฉันเป็นเพียงหุ่นยนต์ ของเล่น หรือตุ๊กตา
เมื่อเธอเบื่อ ก็ขว้างปา ไม่เหลือดี
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *

ฉันเองก็เป็นคน มีหัวใจ ไม่ใช่ไม่รู้สึก
ไม่มีน้ำตา แต่ส่วนลึก ภายในใจคนทางนี้
มันแหลกสลาย เหมือนเศษแก้ว ที่แตก ไม่มีชิ้นดี
อยากระบาย ความเจ็บช้ำ ของคนทางนี้ให้เธอได้ฟัง
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *

นับแต่วันนั้น ที่เธอจากลา อย่างไม่หวนกลับ
ฉันเองยังคงนั่งซับน้ำตา อยู่อย่างคนที่สิ้นหวัง
ท้อแท้ หมดสิ้น ศรัทธา ความรัก ไม่จีรัง
เหลือเพียงคนที่สิ้นหวัง ไร้คนมาใส่ใจ
* * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * * . . * * *