ก่อนออกจาบ้านได้ขอพรนางฟ้า นางฟ้าย้ำหนักหนาว่าต้องมาก่อนเที่ยงคืนให้ได้ รับคำด้วยความดีใจ ย่ำเท้าออกไปที่ปราสาท...ด้วยใจยินดี เมื่อไปถึงก้อเจอเจ้าชายรูปงาม เดินเข้ามาขอเราเต้นรำซะนี่ น้อมรับด้วยความเต็มใจโดยไม่คิดให้ดีๆ ว่าตัวเรานี่.แท้จริงเปนอย่างไร เสียงนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน คำนางฟ้าเตือน.ยังจำได้ไหม ถ้ากลับหลังเที่ยงคืนผลลัพธ์จะเป็นยังไง ต้องปล่อยมือเจ้าชายไป..พร้อมกับน้ำตา ทิ้งไว้เพียงรองเท้าข้างหนึ่ง เจ้าชายซึ่งหลงรัก..ก้อตามหา รู้ตัวดีไม่มีค่า...ที่เจ้าชายจะยกเป็นชายา ขอยอมเลิกราให้เขาเจอคนที่คู่ควร.... ################ ไม่มีทาง ยังไงก้อไม่มีทาง ห่างคนละฟ้าไม่มีทางรักกันได้ สูงศักดิ์กับด้อยศักดิ์มันต่างกันเกินไป >ตัดใจ...เดินจากไป ให้เธอได้เจอคนที่ดีๆ หลังจากนั้นซิลเดอร์เรล่าก้อได้หายสาบสูญไป ส่วนเจ้าชายก้อได้แต่งงานกับเจ้าหญิงที่คู่ควร และทั้งคู่ก้ออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข The End
23 ตุลาคม 2547 22:11 น. - comment id 356480
ไม่เห็นต้องเอาอะไรมาอ้างนู่นนี้ คนมันรัก...ก็รักกันได้อยู่ดี..ไม่ได้อยู่ที่ยศฐา หากความรัก...ต้องถูกกำหนดด้วยคำว่าคู่ควร..ก็ขอลา ไม่ขอคบใครดีกว่า...ถ้าเหมาะสมแล้วปราศจากคำว่า...***รักจริง*** ยาวๆไปหน่อย แต่คิดงี้จิงๆนะ^^ มาทักทายจ้า........... +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ ไม่ต้องให้มัสยิดได้ยินหรอกฝ้ายยย..... เด๋วเหลิง ลอย หลงตัวเองไปใหญ่...55+ +-+-+-+- อยากให้ทุกวันเปงวันแห่งรอยยิ้มมมม!!/**