คืนเหงา

เงาลึกลับ

     เมื่อหมดแสงสุริโยเริ่มโพล้เพล้      
 มันว้าเหว่เปลี่ยวใจนวลไกลห่าง
เปรียบดั่งแสงสว่างในใจเจือจาง     
เหมือนนวลนางจางจากไกลใจสิ้นกำลัง
     และจันทราก็เคลื่อนมาเข้าแทนที่    
เหมือนดังพี่นั้นพอจะมีหวัง
แต่แล้วก็มีเมฆาเคลื่อนมายัง          
มาบดบังแสงจรัสแห่งจันทรา
     ถึงกระนั้นก็ยังพอมีดาว			
แสงแพรวพราวส่งมาจากฝากฟ้า
เหมือนส่งใจบอกให้รอน้องกลับมา		
เป็นดาราสว่างแสงแจ้งในใจ
     เมื่อแหงนหน้ามองขึ้นฟ้าอิจฉาดาว	
แสงพร่างพราวดเฉกเช่นกับดาวไถ่
เหมือนบอกว่านวลน้องนั้นอยู่ไกล 		
อยู่ที่ไหนในสักแห่งของจักรวาล
     ถึงอย่างไรไกลเพียงไหนก็ไม่ท้อ	
ยังจะขอส่งใจไปประสาน
เชื่อมรักของสองเราให้ยาวนาน			
ดังสะพานพาดผ่านไปในใจเธอ
     ถึงไม่มีเงินทองจะกองให้		
แต่มีใจที่รักเจ้าอยู่เสมอ
แม้ตอนนอนยังแอบฝันฉันละเมอ		
คิดถึงเธอเพ้อมองแสงแห่งดวงดาว
     และลมหนาวก็พัดมาต้องผิวกาย	
ใจละลายถึงแม้ว่าอากาศหนาว
เพราะเธอทิ้งขว้างฉันไปไกลกับเขา		
ฉันเลยเหงาเศร้าอยู่ในเงาราตรี
     เห็นหิ่งห้อยมันลอยมาเป็นคู่		
ความหดหู่มันแผ่ซ่านผ่านใจพี่
เหมือนดั่งฉันนั้นกำลังสิ้นชีวี			
เพราะคนดีนั้นหนีจากพี่ไป
     ถึงตีหนึ่งพี่คำนึงระห้อยหา		
ว่าแก้วตาของพี่อยู่ที่ไหน
หรือว่าหลงอยู่ข้างในหัวใจใคร			
โปรดอย่าได้หลงอยู่นานสงสาร(คน)รอ
     และไม่นานผ่านไปไวเหมือนโกหก	
ฝนเริ่มตกลงช้าช้ามันน่าท้อ
ที่ฝนตกก็เพราะฟ้าน้ำตาคลอ			
คงจะขอเศร้าเป็นเพื่อนคอยเตือนใจ
     จากวันที่แก้วตามาบอกเลิก		
ดวงตาเบิกน้ำตาข้าซึมไหล
เปรียบดังที่ฝนตกลงคงเป็นใจ			
ชอกช้ำในหัวใจอย่างฉับพลัน
     เมื่อตะวันคล้อยขึ้นฉันฝืนจิต		
จะไม่คิดติดใจเธอเลิกเพ้อฝัน
สิ่งที่แล้วแล้วไปให้แล้วกัน			
ผิดที่ใจของฉันมันง่ายเอง