..จุดหมาย..ที่ไร้ปลายทาง..

++ตังเม++

หรือความรักคือทางรุ้งที่แสนไกล					
ฉันจึงก้าวเดินไป..แต่ไม่เคยถึง					
โบกบินไปง่าย-ง่าย..เกินกว่าที่ใจจะรั้งดึง					
อยากเพียงสัมผัส..แต่ก็เอื้อมไม่ถึง..หรือเพราะใจดวงหนึ่งไม่มีค่าพอ					
					
เหมือนชีวิต..อยู่กับคืนและวันอันเหน็บหนาว					
มีเพียงน้ำตาทอดยาว..ช่วยปลอบประโลมความเหงา..ในวันท้อ					
ไม่เคยเรียกร้องให้น้ำตาต้องไหล..แต่เป็นเพราะใจไม่แข็งพอ					
จึงร่ำไห้..เหมือนคนบ้าบอ..เพื่อปลดปล่อยความทดท้อ..ที่ผ่านมา					
					
					
...ไม่อยากรับรับรู้..ความจริงที่เลวร้าย					
ฉันเกลียดทุกสิ่งรอบกาย..ที่กำลังฆ่าให้ฉันตาย..อย่างช้า-ช้า					
เพราะฟ้าไม่เคยเข้าใจ..ว่าชีวิตคนบนโลกใบใหญ่..มันทรมา					
ที่ฉันทำได้เพียงร้องไห้ฟูมฟายออกมา..เมื่อรักที่คิดว่ามีค่า..จบลงไป					
					
...ต่อแต่นี้..ชีวิตฉันจะถูกปกคลุมด้วยสีเทา					
เบื้องหลังฉาบบังความเหงา..ด้วยบทเพลงเศร้า-เศร้าของคนอ่อนไหว					
เพียงแค่ได้ยินเสียง..ก็ประหนึ่งเพียงจะขาดใจ					
กระเสือกกระสนอดทนไปยังจุดหมาย..ที่มันร้างไร้ซึ่งปลายทาง