จักจั่น

นกตะวัน

ระหว่างที่ผมกับปริญญ์กำลังช่วยกันเก็บเต็นท์ เสียงร้องของ จักจั่น (Cicada) ดังเซ็งแซ่ระงมอยู่รอบข้าง เพราะรอบๆลานกางเต็นท์เป็นป่าดิบแล้งอันอุดมสมบูรณ์ น่าแปลกใจ ทำไมจักจั่นที่นี่จึงพากันร้องตั้งแต่ยังบ่าย ส่วนใหญ่ผมเคยได้ยินเสียงร้องของจักจั่นในเวลาพลบค่ำ แต่คงเป็นเพราะว่าแดดร่มนั่นเอง พอแหงนหน้าขึ้นดูท้องฟ้า แลเห็นเมฆคล้ำค่อนข้างหนาแน่น จึงไม่แปลกใจ เพราะฝนกำลังตั้งเค้านั่นเอง เห็นทีจะต้องรีบเดินทางกลับเสียแล้ว
พอบ่ายลงพงไพรเคียงใกล้ลาน		
ดังสะท้านก้องทั่วยั่วยวนฉัน
จักจั่นกลั่นเสียงจำเรียงพลัน			
ร้องรับลั่นราวประสานหวานเพราะดี
นึกถึงครั้งยังเด็กตัวเล็กอยู่			
เที่ยวเดินดูดงไม้ให้สุขี
เห็นจักจั่นลั่นร้องเสียงก้องดี			
รีบเร็วจี๋จับเล่นเอ็นดูมัน
นำไปใส่ในกล่องของไม้ขีด			
คอยเขากรีดเกิดเสียงสำเนียงสั่น
ยกขึ้นแอบแนบหูอยู่อย่างนั้น			
ฟังเขาลั่นร้องเพลงบรรเลงดัง
แต่น่าเศร้าเขาตายให้หน่ายแหนง		
เหมือนฉันแกล้งเก็บเขาเอาไปขัง
ให้อดน้ำช้ำในใยน่าชัง			
จึงหยุดยั้งรั้งใจไว้แค่ยิน
พอเก็บเต็นท์เสร็จ ขนสัมภาระเข้าไว้ในรถ และนำขยะไปทิ้งแล้ว ปริญญ์ไม่รอช้ารีบขับรถออกจาก หน่วยพิทักษ์อุทยานฯ ผากล้วยไม้ เพราะไม่อยากขับรถฝ่าสายฝน เราออกมาสู่ถนนธนะรัชต์อีกครั้ง เลี้ยวซ้ายไปตามถนน ผ่านทางแยกซ้ายไปเขาเขียว เข้าทางหลวงหมายเลข 3077 แล้วขึ้นลงติดต่อกันสามครั้งเมื่อผ่านเนินสามเนินที่เรียงซ้อนติดต่อกัน แต่เราหลบฝนไม่พ้น ในไม่ช้าฝนเทกระหน่ำลงมาแต่ในช่วงๆสั้นๆ แล้วหยุดไปเมื่อเราผ่านเหวนรกมาแล้ว
ปลายฝน บนเขาใหญ่ 29
12 กันยายน 2547