เมื่อได้เจอขุนเขาขี้เหงานัก อ่วนกระอักได้แค่..เมฆสลาย จึ่งร่ายมนต์มิให้เจ้าเดียวดาย น้อยใจง่ายเหลือล้ำจดจำความ ขุนเขาเอยเคยรักมิใช่หรือ ไยด้านดื้อนักเลงชวนเกรงขาม รักคือรัก..คือให้ อภัยงาม ใช่ไหวตามเมฆจางลางเลือนลับ เปลี่ยนมุมมองเถิดขุนเขาขี้เหงาเอ๋ย ยากจะเอ่ยรักกันตะวันดับ พบเพื่อจากพรากเพื่อพบ..ต้องยอมรับ คณานับรักเจ้าเอย......มิเคยจาง
อคิราห์ 10 ต.ค. 2547 02:36 น. - ID 63250 
1060
3
0
10 ตุลาคม 2547 08:09 น. - comment id 347771
เธอเคยเหมือนเมฆละมุนโอบขุนเขา ก่อนเป็นเงาลางลางแล้วจางหาย ทิ้งโขดเขาขมขื่นยืนเดียวดาย รู้สึกคล้ายฝันค้าง......เวิ้งว้างนัก แต่ขุนเขายังคงดำรงอยู่ อย่างหดหู่ปวดแปลบแทบกระอัก จนใจหินที่เห็นเย็นชารัก และจมปลักความท้อ..ทรมาน ก็เหม่อมองเมฆลอยจนคล้อยลับ จบแล้วกับความฝันอันแสนหวาน ส่วนรอยช้ำแม้เผชิญอีกเนิ่นนาน ไม่ต้องการเธอเหลียวมาเยียวยา เป็นได้แค่ขุนเขาเหงาซ้ำซาก และคงยากจะให้ใครเห็นค่า ทุกครั้งเมฆก้อนใหม่ลอยใกล้มา บอกใจว่าจงแน่แน่ว...เจ็บแล้วจำ
10 ตุลาคม 2547 08:27 น. - comment id 347777
หน้าส่วนตัว
..ไพเราะ .. มากเลยนะคะ..
..
..เรน คิดถึง .. ใครบางคนจัง...
10 ตุลาคม 2547 13:06 น. - comment id 347873
น่าขอบคุณ คนที่นำงานคุณเวทย์ มาโพสนะคะ..เลยได้อ่านงานดี ๆ อีกหนึ่งชิ้น
11 ตุลาคม 2547 14:51 น. - comment id 348696
ขอบคุณค่ะ.. คุณเวทย์ (มั๊งนะ) .. น้องเรน และสีน้ำฟ้า
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
