อยากจะเอ่ยอะไรตั้งมากมาย แต่ก็อายเกินกว่าจะกล่าวออก อยากจะบอกออกไปว่าแสนชอบ กลัวเค้าว่าเราลอกมาจากใคร... สิ่งที่ทำออกมาเลยเมินเฉย คล้ายมิเคยสนิทหรือชิดใกล้ ทั้งที่ใจก็ร่ำร้องจากภายใน แต่ทำไมปากแข็งแค้นเหลือทน... บางทีก็ทำไปตัวไม่รู้ เค้าฟังอยู่ก็ยังทำอยู่ทุกหน ช่างหุนหันคอยแต่เปรียบเทียบคน รู้ทั้งรู้ว่าตนมิแย่เกิน... ทำยังไงบังคับใจตัวเองอยู่ ให้รับรู้ในหัวใจมิขัดเขิล ณ ผืนทรายปลายฟ้ามิไกลเกิน อาจก้าวเดินคู่ในฝัน....อันยาวไกล..
30 กันยายน 2547 17:52 น. - comment id 341499
กริยาอาการไม่บอกกล่าว ให้เธอรู้เรื่องราวในใจได้ ทั้งที่จริงรักเธอนั้นมากมาย แต่ที่ทำคล้ายคล้ายการเย็นชา *-*กลอนน่ารักมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบจัง*-*
30 กันยายน 2547 22:24 น. - comment id 341789
แน่ะ มาเขียนได้ดีขึ้นอีกนิดนึงค่ะ น่ารักดีนะ กลอนนี้ อิอิ
1 ตุลาคม 2547 07:12 น. - comment id 341967
สวัดีครับ............. เข้ามาเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี กำลังใจจากข้างในส่วนลึก ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี