เธอเหมือนเพดานที่มองพื้น ฉันรู้สึกสดชื่นและมีค่า ขอบคุณทุกรอยยิ้มและสายตา ที่มองมายังเบื้องล่างอย่างหวังดี แต่ความว่างห่างเหินบังเอิญกั้น ความสุขอันน้อยนิดเหมือนติดหนี้ วัดคุณค่ายึดราคาหยันราคี รักที่มีจึงทำได้แค่การมอง หากเพดานหล่นวูบลงจุบพื้น คงถึงการพังครืนของทั้งห้อง อยู่ต่างชั้นต่างค่าไม่กล้าครอง ได้แต่จ้อง ไม่ได้จอง ไม่ได้ใจ รักกันอยู่อย่างเหงาๆและเงียบๆ ใต้รอยเหยียบของคำคน แต่ทนไหว ฝากแมงมุมเชื่อมผ่านสานสายใย เป็นหยากไย่โยงกันสื่อสัญญาณ เธอก็มีหลังคาให้เคียงคู่ ฉันก้มหน้าหดหู่อยู่กับฐาน ความรักเราเหมือนพื้นมองเพดาน ไม่อาจหาญปีนป่ายไปกอดกัน
17 กันยายน 2547 23:19 น. - comment id 333562
เธอนั้นเปรียบดวงดาวที่พราวฟ้า ฉันมันแค่ยอดหญ้าค่าไม่ถึง ไม่ว่าจะเอื้อมอย่างไรไม่คำนึง ไม่มีวันได้ซึ่งเธอมาครอง *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบจัง*-*
18 กันยายน 2547 09:17 น. - comment id 333698
เปรียบเทียบได้สุดยอดมากที่สุด ชอบตอนเพดานจูบพื้นมากๆ แล้วก็ตอนแมงมุมชักใยอะ ^o^
18 กันยายน 2547 13:34 น. - comment id 333826
ขอบคุณครับ ทำได้แค่มองจริงๆ เอื้อมไม่ถึงงงงงงงงงงง
18 กันยายน 2547 17:21 น. - comment id 333943
ก็จริงอย่างที่ว่าแหละเนอะ เพดานก็ต้องคู่กับหลังคา ส่วนพื้นก็คู่กับฐาน จะให้พื้นคู่เพดาน...ห้องก็พัง แต่งกลอนเก่งจัง
18 กันยายน 2547 22:29 น. - comment id 334026
เหอๆๆๆๆ...... เค้าคนนั้นคงเป็นเพดาน ส่วนแตงก็เป็นพื้น ..... อ่านแล้วได้อารมณ์มากเลยค่ะ แวะมาทักทายค่ะ
18 กันยายน 2547 23:54 น. - comment id 334041
ประทับใจมากค่า..พื้นกับเพดานเปรียบเทียบได้ดีมากเลยค่ะ....อารมณ์ของความรักที่ถูกความเหมาะสมบังคับ...ความต่างที่ทำได้เพียงเฝ้ามองชอบค่ะชอบมากเลย.....