ทุ่มเททั้งใจ....ให้เทอคนเดียว

ซิเด๋อ

การที่เราจะรักใครสักคน...........
การรักเขาข้างเดียวเป็นเรื่องที่เจ็บปวด แต่มันเจ็บซะยิ่งกว่า 
หากเมื่อเรารักใครซักคน แต่ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำนั้นให้เขารู้.. 
เรื่องเศร้าเรื่องหนึ่งในชีวิต คือการได้ค้นพบในที่สุดว่า 
พระพรมไม่ได้ลิขิตชีวิตของเราร่วมกับคนที่มีความหมายยิ่งนั้น  
และสุดท้ายเราก็ทำได้แต่เพียงปล่อยให้เขาเดินจากไป.. 
การมอบความรักให้ใครอย่างสุดหัวใจไม่ได้เป็นหลักประกันใดๆ ว่าเขาจะรักตอบ 
จงอย่าคาดหวังว่าจะได้ความรักกลับคืน เพียงแต่รอให้ดอกรักบานในหัวใจของเขา  
แม้ไม่สมดังหวัง ก็จงยินดีเถอะว่า.. อย่างน้อย ..ต้นรักได้ออกดอกที่งดงามอยู่กลางใจเรา.... 
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว 
จงอย่าเอ่ยคำลาหากเรายังมีความพยายาม 
จงอย่ายอมแพ้ถ้าคิดว่ายังสู้ได้ 
จงอย่าพูดว่าเราหมดรักใครเมื่อยังไม่สามารถตัดใจได้จริง 
ความรักมักจะมาสู่ผู้ที่ยังคงมีหวังแม้เคยผิดหวัง 
สู่ผู้ที่ยังคงเชื่อมั่นแม้เคยถูกทรยศ 
สู่ผู้ที่ยังคงมีรัก..แม้จะเคยเจ็บปวดเพราะมันมาแล้ว 
จงอย่าคบคนที่รูปลักษณ์ ซึ่งเป็นภาพลวงตา 
จงอย่าคบคนที่ทรัพย์ อันอาจหมดไปในวันหนึ่ง 
จงคบคนที่ทำให้เรายิ้มได้ เพราะวันที่อึมครึมจะสดใสได้ด้วยรอยยิ้ม 
เพียงหวังว่าเราจะได้พบคนที่จะจุดรอยยิ้มให้เราได้..คนนั้น(ไม่แน่อาจจะเป็นเรา) 
พึงฝัน..ถึงสิ่งที่ใฝ่ฝัน ไป..ให้ถึงที่ที่ใจปรารถนา และเป็นในสิ่งที่เราต้องการจะเป็น และรักในสิ่งที่ใจเรารัก 
ก็เพราะเรามีเพียงหนึ่งชีวิต ซึ่งเป็นโอกาสเดียวที่จะทำในสิ่งที่ใจปรารถนา 
ความสุขของคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่ที่การได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเสมอไป 
แค่เพียงทำทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้ดีที่สุด..ก็พอแล้ว 
ความสุขมีพร้อมสำหรับคนที่เคยร้องไห้ คนที่เคยเจ็บ คนที่ค้นหา และพยายาม 
เพราะมีเพียงคนเหล่านี้เท่านั้นที่เห็นคุณค่าของคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต 
สุดท้าย... 
เมื่อแรกเกิด เราร้องไห้ในขณะที่คนรอบข้างยิ้มแย้มด้วยความสุข 
จงมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อรอวันที่เราจะจากโลกนี้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ในขณะที่คนรอบข้างคร่ำครวญหา